Κοντά μεσάνυχτα, Γενάρης καιρός με τη σόμπα μου να τελειώνει και να τσιτσιρίζει μ έναν ακατάληπτο επιθανάτιο ρόγχο .Έζησε ,φούντωσε, ζέστανε,και τώρα σβήνει επιστρέφοντας στον αέρα ότι πήρε.Και μένα το μυαλό μου είναι είναι σε κάποια παραθαλάσσια καφενεία που δεν έχω πάει ακόμα και με περιμένουν χρόνια τώρα.Εμένα το μυαλό μου είναι στους ωκεανούς δροσερού αγέρα,τους φαντάζομαι να γίνονται κρυστάλλινο χέρι ,να διεισδύουν στο στήθος μου να κάνουν μαλάξεις στα κουρασμένα πνευμόνια μου και από εκεί στη καρδιά μου να κάνουν το ίδιο.Δεν ταιριάζει όλο αυτό μου λένε οι φίλοι με την εποχή.Ο άνεμος έξω είναι παγωμένος,ας στεναχωρηθούμε που δε θα χιονίσει.Και οι άλλοι φίλοι μου που σκέφτονται τους άστεγους επειδή κρυώνουν αυτοί κ επειδή αυτοί θεωρούν ότι παρακάνει κρύο.
Ποιος να κάτσει να πει ιστορίες με τον Νοτιά που μπορεί να σε ξεκάνει ,όπως ο βοριάς δε θα μπορούσε ποτέ?Κανείς! Ποιος μπορεί να πει όμορφες ιστορίες με τέρατα που παραφυλάνε κρυμμένα μια ολόκληρη ζωή για να σε βρουν μόνο μια στιγμή ακάλυπτο και να σε τελειώσουν με έναν ψίθυρο τους μόνο?Κανείς! Ποιος μπορεί να πει παραμύθια που μοιάζουν με ζωές πεταμένες ,για κοκκινοσκουφιτσες που βιάζουν λύκους ,για μανάδες που τρώνε τις κόρες τους και πατεράδες που ευνουχίζουν τ αγόρια τους ?Κανείς!Ποιος μπορεί να μπορεί "να καυλώσει την παρέα" με την πιο αθώα και αγνή ιστορία κλαίγοντας μ αληθινά δάκρυα? Ποιος?Κανείς.Ποιος μπορεί να τραγουδήσει το πιο παλιό τραγούδι του κόσμου?Ποιος να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο πάνω στα αφρισμένα κύματα?Κανείς.
Βγάζω τα ρούχα μου και βουτάω.Μεσάνυχτα στη παγωνιά. Όταν βγω θα με περιμένει μια γαλάζια ξύλινη καρέκλα. Ένας βαρύς ελληνικός καφές ,ένα στριμμένο τσιγάρο,ένας βασιλικός .Κ ένα φιλί.Θα χει ένα ζεστό ήλιο και θα φυσάει το πιο δροσερό αγέρι του κόσμου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου