Libertango ή το κάλεσμα της Νοτιας

Μέσα από ένα παράθυρο.Κάτω από ένα υπόστεγο. Τρέχοντας .Περπατώντας.Ταξιδεύοντας.Με τραίνο.Με καράβι.Η μελωδία του νοτιά ξεχύνεται σαν αντάρα ,όλα στροβιλίζονται.Τα νέα που διαχέει σπάνε και διαλύονται σε μικρές λέξεις.Όλοι κατέχουν ένα μικρό κομμάτι μιας αλήθειας που συμβαίνει σε χρόνο τόσο πραγματικό όσο και η ανάσα τους.Μια τόσο δα μικρή αλήθεια που θα συμπυκνώσει τους υδρατμούς στους προσωπικούς τους ουρανούς.Μικρά αλλά βαριά και σταχτιά σύννεφα που όσο ανασαίνουν, μεγαλώνουν και γίνονται απειλητικά.

Ανθρώπινες στιγμές και πλαστικές σακούλες.Στον αέρα. Σ αντίθεση. Με το Libertango του Astor Piazzolla σ αρμονία ανώτερη ,εκεί που ερωτοχτυπιούνται το παράλογο με το λογικό,ο αδιόρατος φόβος με την ηρεμία της ανατροπής,η φευγαλέα ματιά με το αιώνιο βλέμμα,ο έρωτας με τον θάνατο,το κόκκινο με το μαύρο.Η βροχή θα ρθει σαν λύτρωση και σαν κατάρα.Ίσως και σαν απάντηση σε μυστικές και φανερές ικεσίες.Η αλήθεια θα εξισώσει τ αντίθετα.Η ασπίδα του Δία θα τρανταχτεί.Το τραχύ και αρχέγονο άρωμα της Αμάλθειας θα ανακατευτεί με αυτό από τις φλούδες του μανταρινιού στις Αριστοτέλους των σύντομων ζωών .

Και πριν οι νικητές θριαμβολογήσουν και πριν οι ηττημένοι σκύψουν το κεφάλι όλα θα τελειώσουν και ο άνεμος θα μείνει να να λύσει την απορία.Είναι το χειροκρότημα, οι απειλές,τα ουρλιαχτά,οι ικεσίες,τα γέλια και τα κλάματα από άγνωστους θεατές της ζωής μας ή είναι η βροχή που πέφτει αδιάκοπα??