O Θρασυβουλος,ο μικρος πρασινος γυαλιστερος βατραχος, ζουσε στη λιμνη του μεγαλου βαλτου με τα ψωνια.Η ζωη του ηταν ενα μικρο μαρτυριο,διοτι ολα τα ψωνια εκεινου του βαλτου,νομιζαν
οτι ειναι οι μαγεμενοι πριγκηπες,και πειραζαν το ενα το αλλο, λεγοντας,,"δως μου ενα φιλι αγαπημενη μου πριγκιπησα"..."αχ,,δως μου ενα φιλι αγαπημενη μου πριγκιπησα",η καμια φορα λεγανε σουρωνοντας τα βατραχισια χειλη τους"Νοεεε..τι φαμε σημεραααααααα"(αυτο το λεγανε
οταν πειναγανε..)
Ο Θρασυβουλας ηταν δυστηχισμενος,διοτι ηξερε πως αυτος ηταν ο πριγκπας,εκεινος ο ατυχης νεος,που μια κακια μαγισα τον ειχε μεταμορφωσει σε βατραχο πριν απο πολλα πολλα χρονια,
και ματαια ολο αυτο το καιρο,αναζητουσε την αγαπημενη του πριγκηπισα, να ερθει μια βολτα απο τη λιμνη του βαλτου,μπας και τη "τρακαρει" πουθενα,και καταφερει να της παρει το πολυποθητο φιλι. Ομως η πριγκιπησα ,σιγα μη κατεβαινε στο βαλτο,πηγαινε ταξιδια σε βουνα και θαλασσες,πνιγοντας σε ακριβα malt ουισκι τη καταθλιψη της,και ξοδευε τις μερες της(και τις νυχτες της)συντροφια με αλλους νεους που ολοι ηταν τρομερα ερωτευμενοι μαζι της,αλλα αυτη δεν ηταν με
κανεναν.Επιθεωρουσε καθε τρεις και λιγο αυτο το στρατο της, και μετα δυστηχισμενη επνιγε την απογνωση της σε ακριβα Malt ουισκι οπως προειπαμε,και σε αχαλινωτα οργια που βαθαιναν ομως τη λυπη της και τη μοναξια της ,αντι να την καλμαρουν.
Εκεινη -λοιπον τη μερα-,ο Θρασυβουλος,βρηκε ενα μικρο ανοιγμα στον παγο που ειχε σκεπασει την επιφανεια της λιμνης και εβγαλε τη μουσουδα του,και τα πλαγια ηλιθια ματια του,να κοιταξει λιγο τον
κοσμο.Πικρα παγωνια,και υσηχια νεκροταφειου βασιλευε στη λιμνη.Ηπιε μια τζουρα καφε,και αναψε ενα τσιγαρο,αφηνοντας μια βαθια εκπνοη πανω στο κοκαλωμενο νουφαρο.Οσο εφταναν τα πλαγια ηλιθια ματια του,ενα λευκο καλυπτε τον κοσμο του βαλτου,και το χιονι εξακολουθουσε να πεφτει πυκνο,σβηνοντας του το τσιγαρο καθε τρεις και λιγο.Σαλταρισμενος ο Θρασυβουλος,σκεφτηκε .."σιγα μην ερθει σημερα η αγαπημενη μου στη λιμνη".Εδω δεν ερχεται την Ανοιξη,η το καλοκαιρι,υπαρχει περιπτωση να ερθει σημερα με τετοια παγωνια???"Και εχω και αυτους τους ηλιθιους κατω να μου σπανε τα νευρα....ολο :"δως μου ενα φιλι ,και δως μου ενα φιλι...και '"Νοεεε..τι Θα φαμεεεε
σημεραααα??"Ειναι ζωη αυτη..?
Οσο συλλογιοταν αυτα τα απαισιοδοξα σεναρια και εκανε αυτες τις μαυρες σκεψεις,ενιωσε κατι να τον κουκουλωνει,ενα διχτυ για την ακριβεια,και μια φωνη να λεει¨"τι ηλιθιο βατραχι"καθεται εξω με τοσο κρυο και τοσο χιονι..",και μεχρι να το καταλαβει βρεθηκε σε μια σακουλα,μαζι με αλλα βατραχια,τα οποια και δεν εγνωριζε, μιας και κατοικουσαν σε αλλο τοπο και αλλη λιμνη.
''..Τι εγινε ρε παιδια...?",ρωτουσε και ξαναρωτουσε ο Θρασυβουλος τα αλλα βατραχια,.."..αστα μεγαλε,,του λενε..μας μαζεψανε,γιατι ακουσα λεει,η πριγκιπησα της ηρθε σημερα να φαει ποδαρακια βατραχου,και ξαμολυθηκαν τουτοι,να μαζεψουν βατραχια..". Σκιρτησε η καρδια του Θρασυβουλου,γιατι μπρος του φανερωθηκε η ευκαιρια η μεγαλη,να δει επιτελους την αγαπημενη του πριγκηπησα,που μαζι μ αυτην θα εβρισκε και αυτος τη λευτερια του και το ανθρωπινο του.Μια ζεστα απλωθηκε στη μικρη του καρδια κ ενα απιστευτο χαμογελο βλακειας απλωθηκε στο βατραχισιο μουτρο του.
Φευ...ομως,και ματαια ολα στο κοσμο τουτο,μιας και ο θρασυβουλος,μαζι με τα υπολοιπα βατραχια βρεθηκαν στη κουζινα οπου τους περιμενε μια χοντρη μαγειρισα ,μ ενα τεραστιο μαχαιρι.
Πριν προλαβει να κουνηθει καν,δεν ειχε ποδαρακια,δεν ειχε αντερακια,δεν ειχε τιποτα...μονο η ψυχουλα του απεμεινε να κοιταει σιωπηλη την καταληξη αυτης της θλιβερης ιστοριας που ξεκινησεν ενα παγωμενο πρωινο του Φλεβαρη στη χιονισμενη λιμνη του βαλτου.
Ειδε λοιπον την αγαπημενη του πριγκησα ,παρεα με τον πιο τελευταιο εραστη της,να χαζογελανε και να ετοιμαζονται να φανε τα ποδαρακια του....Το τελευταιο δε,που αντεξε να δει,ηταν που τσουγκρισανε τα ακριβα κρυσταλενια ποτηρια τους,με το μπρουσκο κρασι,που φιληθηκανε στο στομα,και που ευχηθηκανε .."χρονια μας πολλα αγαπη μου"..και του χρονου 14 φλεβαρη να ειμαστε μαζι να γιορτασουμε την ημερα των ερωτευμενων."
Αυτα ηταν τα τελευταια που ειδε και ακουσε,,μετα πεταξε πανω απο την παγωμενη λιμνη,και το χιονισμενο βαλτο και ανακατευτυηκε με τις τρελλες νιφαδες στροβιλιζομενος κ αυτος μαζι τους. και σιωπαινοντας πια για παντα ,αφηνοντας αυτον τον πανεμορφο,παραξενο,και ιδιοτροπο τοπο πισω του...
...................
Το συμπερασμα απ αυτη την ιστορια,ειναι α} προσοχη στης μαγισες..οτι γραφει δε ξεγραφει..
και β}καλυτερα στο βαλτο με τα ψωνια,παρα στη κουζινα της πριγκιπησας
......
αυτα και χρονια μας πολλα!!!!!!!!
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου