"Η μικρη,ηρωική και πένθιμη ιστορια του Θρασύβουλου" (Μερος β και τελευταιο...)

"Η μικρη,ηρωική και πένθιμη ιστορια του Θρασύβουλου" (Μερος β και τελευταιο...το τελος μιας ιστοριας που αρχισε πριν δεκα χρονια.....)
*********************************

Η αγαπημένη ταινία του Θρασύβουλου, πλέον ,είχε γίνει η «Βαρέθηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου» ,η οποία σε ελεύθερη μετάφραση γιαυτόν ήταν «βαρέθηκα να με σκοτώνουν οι αγαπητικοί σου».

Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Το μικρό γυαλιστερό πράσινο βατράχι ,που ήταν πράγματι ο μαγεμένος πρίγκιπας, αλλά μέσα απο διαφορετικές κάθε φορά διαδρομές , κατέληγε στο στομάχι της αγαπημένης του πριγκίπισσας αντί στα χείλια της. Για την αλήθεια ,πέρναγε από τα χείλια της αλλά τόσο γρήγορα που και σαν νεκρός πάλι δε προλάβαινε να της πει τίποτα.. Δε προλάβαινε ποτέ να τη χαρεί, δε προλάβαινε ποτέ να της πει το μεγάλο του μυστικό και την πικρή αλήθεια που κουβαλούσε μέσα του. Για χρόνια ολόκληρα έβλεπε την πριγκίπισσα του να ξοδεύει της ζωή της σε ανούσιες ακολασίες πνίγοντας την κατάθλιψη της -που πλέον σοβούσε μέσα της σαν θηρίο που την απειλούσε σοβαρά- ,σε ακριβά malt ουίσκι και αποτυχημένες επιλογές συντρόφων. Ήξερε γιαυτή τόσα πολλά ,όσα κανείς, ένιωθε γιαυτή τόσα πολλά όσο κανείς,την καταλάβαινε τόσο καλά σα να ζούσε μέσα της.Όμως ποτέ μα ποτέ δε κατάφερε να της μιλήσει για αυτό που πραγματικά ήθελε.Έτσι αποφάσισε να σταματήσει να προσπαθεί. Ειχε κουραστεί τόσο. ΕΙχε βαρεθει να πεθαίνει γιαυτην αλλα να μη μπορει πραγματικα να πεθάνει,αλλα ουτε και να ζησει όμως!!!!

Για κάποια χρόνια, το έσκασε από τη λίμνη και είπε το παραμύθι του σε μια άλλη πριγκίπισσα , μιας άλλης χώρας. Αυτή τον πίστεψε ,τον φίλησε στο στόμα ,αλλά αυτός…… δεν μεταμορφώθηκε στο πριγκιπόπουλο!!! Η πριγκίπισσα στεναχωρήθηκε πολύ, αλλά επειδή τον συμπάθησε και πολύ, τον κράτησε μαζί της .Αυτός της έλεγε ιστορίες από τον Βάλτο ,της έκανε παρέα γιατί ήταν μια πολύ μοναχική πριγκίπισσα ,την έκανε να γελάει και την έκανε να πιστέψει πως μια μέρα, ίσως η κατάρα του ν άλλαζε, και αν αυτή τον φιλούσε στο στόμα ,τότε αυτός θα μεταμορφώνονταν ίσως ….στο πριγκιπόπουλο!!!


Όμως, οι κατάρες είναι …κατάρες ,δεν είναι παίξε –γέλασε. Και για να λυθούν πραγματικά, θα ‘πρεπε να τον φιλήσει η σωστή πριγκίπισσα. Η αγαπημένη του πριγκίπισσα, που για χάρη της, είχε σκοτωθεί τόσες πολλές φορές, είχε υποστεί τόσα βασανιστήρια ,τόσες σωματικές και ψυχολογικές ταλαιπωρίες ,αλλά δεν είχε καταφέρει ακόμα να τη συναντήσει και να της μιλήσει.

Εκείνη τη χρονιά λοιπόν, ο Θρασύβουλος έβαλε κάτω το μικρό βατραχίσιο του μυαλό και σκέφτηκε τα πράγματα σοβαρά .Δεν μπορούσε να αποδεχτεί ότι αν μη τι άλλο, ότι δε θα κατάφερνε ποτέ να μην μιλήσει έστω στη πριγκίπισσα του για τον μεγάλο του καυμό. Και ο καυμός του ήταν όντως μεγάλος και βαρύς. Για πρώτη του φορά ο Θρασύβουλος συνειδητοποίησε ότι γερνούσε. Δε ήταν πια ό ίδιος μικρός γυαλιστερός πράσινος βάτραχος που έκανε άνω κάτω τη λίμνη του μεγάλου Βάλτου με τα μαγεμένα ψώνια. Τα χρόνια είχαν περάσει. Δεν ήταν μόνο η αγάπη του για τη πριγκίπισσα του αλλά και η δικιά του ανάγκη να γίνει αυτό που πραγματικά ήταν ,αλλά μια κακιά μάγισσα του το χε στερήσει πριν από πολλά -πολλά χρόνια…. Πάση θυσία λοιπόν έπρεπε να τη βρει.


Αποχαιρέτησε την πριγκίπισσα που τον φιλοξενούσε ,μ έναν περίεργο τρόπο είναι η αλήθεια. Στεναχωριόταν πολύ που την άφηνε αλλά είχε πιστέψει πια ,ότι δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει το πριγκιπόπουλο της .Περιπλανήθηκε μέρες και νύχτες μέχρι να φτάσει στην παλιά λίμνη του μαγεμένου Βάλτου. Δεν είχε σκοπό όμως να μείνει εκεί και μια μέρα να ξαναβρεί τον θάνατο σαν βάτραχος .Και δεν ήταν μόνο ότι θα ξανάβρισκε τον θάνατο ,ήταν πως δε θα πέθαινε κιόλας πραγματικά ,γιατί η κατάρα του ήταν αιώνια να βασανίζεται μέχρι να μπορέσει να τη λύσει. Ο θάνατος του θα ήταν πάντα πρόσκαιρος ,όποια μορφή και να είχε.


Έτσι ,κατέστρωσε ένα σχέδιο εφόδου στο παλάτι. Θα εξαντλούσε κάθε του ικμάδα αντοχής και δύναμης για να μπορέσει να μπει απαρατήρητος μέσα στο παλάτι και από κει ,με μικρές μελετημένες κινήσεις να φτάσει στο δωμάτιο της αγαπημένης του. Το σχέδιο του ,ήταν απλό .Θα χρησιμοποιούσε την νύχτα που τα πράγματα στο Βασίλειο χαλάρωναν πάντα και από μια μικρή πόρτα που έμπαιναν οι υπηρέτες θα επιχειρούσε να εισβάλει. Στο κάτω -κάτω δεν ήταν παρά ένα πριγκιπόπουλο ,τι διάολο …θα τα κατάφερνε όπως και να χε.


Πράγματι. Μια νύχτα πριν τις 14 Φλεβάρη ,κατάφερε πολύ εύκολα να μπει στο παλάτι.Απο κει ,μπόρεσε με μεγάλη προσοχή να φτάσει στο δωμάτιο της και κάποια στιγμή που βρήκε την πόρτα ανοιχτή,όρμησε μέσα μ έναν πήδο και κρύφτηκε πίσω απο το κουτί με κοσμηματά της.Η ίδια ήρθε λίγο αργότερα.Ο θρασύβουλος την παρατηρούσε.Η καρδιά του σκίρτησε.Είχε αλλάξει,τα χρόνια πάνω της άφηναν τα σημάδια τους σιγά σιγά.Ειχε χάσει κάτι απο τη λάμψη της,μα σαν είδε τα μάτια της ,σα μυρισε το αρωμά της,σαν συλλογίστηκε πόσα θα είχε περάσει όλα αυτά τα χρόνια ,οσο αυτός έλειπε,ένοιωσε μέσα στη καρδιά του,να χτυπά τόσο δυνατά ο πόθος του και η λαχτάρα του γιαυτή ,που όλα τ άλλα σβήστηκαν με μιας.Την είδε που γδύθηκε για να φορέσει τη βραδυνή της τουαλέτα.Είδε το στήθος της πλούσιο και βαρύ,μύρισε στον αέρα το αρωμά του,είδε τα πόδια της γυμνά ,σκέφτηκε πόσοι και πόσοι είχαν "περπατήσει" πάνω της ,πόσοι και πόσοι την είχαν αφήσει στο τέλος ,πάντα μόνη....


Δεν άντεξε και μ ένα πήδημα ,βρέθηκε κοντά της πάνω στο κρεβάτι της.

-Γεια σου! Είμαι ο Θρασύβουλος!! Της είπε μ ανθρώπινη λαλιά...Σε ξέρω χρόνια

-Ααααααααα...εβαλε τις τσιρίδες εκείνη.Ενας βάτραχος πάνω στο κρεβάτι μου!! Ενας βάτραχος!! Ενας βάτραχος που μιλάει!!!

-Σώπασε,της είπε ο Θρασύβουλος.Σωπασε κ ακουσέ με .Δεν εχουμε χρόνο.Πρέπει να σου μιλήσω.

-Και τι θα μπορούσα να πω εγώ μ ενα βατράχι,αναρωτήθηκε εκείνη.

-Εσυ δε ξέρω,αλλά εγώ έχω να σου πω.

Και της τα πε όλα.Για τότε που ηταν ενα πριγκηπόπουλο,οταν την είχε πρωτοδεί και η ζωή ήταν μπροστά του.Για μια νύχτα που τον είχε δει κ εκείνη και του χαμογέλασε σ ένα πάρτυ στο γειτονικό Βασίλειο.Για τοτε που χορεψανε ενα χορό ,για το ραντεβού τους την επόμενη μέρα.Για την κακιά μάγισσα που τον φθόνησε το ίδιο βράδυ και τον μεταμόρφωσε σε βατράχι κ αυτός δε ήρθε ποτέ..Για την κατάρα και τις φριχτες συνεπειες της.Για την αγάπη του αλλα και τον πόθο του για εκείνη.Ολα όσα ήξερε γιαυτη.Για τη ζωή της.Τους εραστές της.Την θλίψη της.Τον πόνο της,Για το πόσες φορές αυτός ο ίδιος της χάρισε ένα πλούσιο γεύμα και το πόσες φορές, αυτός ηταν η αφορμή για να διασκεδάζει αυτή με τους εραστές της.Για το πόσο αυτός πονούσε κάθε φορά ,αλλά έβρισκε λόγο να παίρνει δύναμη,έστω απο τη χαρά που αυτή ένιωθε....Ο θρασύβουλος που κ που σταματούσε,σκουπιζε τα δακρύα του,αλλοτε νευρίαζε,άλλοτε ηταν ήρεμος και θλιμμένος .Και πάντα τη κοιτουσε στα μάτια ,βαθα μεσα στα μάτια λες κ προσπαθούσε να ρίξει αγκυρες μέσα τους,να πιαστει απ αυτες να βρεθεί στα χείλη της.


Η πριγκίπισσα τον ακουγε ,τον άκουγε και σιγά σιγά ηρέμησε.Εκτσε στο κρεβάτι δίπλα του και του πε...


-Δεν έχω ξαναακούσει πιο συγκινητική ιστορία γλυκέ μου Θρασύβουλε.Αν όλα όσα λες είναι αλήθεια.....αν εισαι εσυ εκείνο το παλλικάρι που καποτε χορέψαμε μαζί...

-Ειναι!! Είναι !! φωναξε ο Θρασύβουλος Εγω ειμαι!!!

-Ασε με να τελειώσω,του απάντησε.Αν είναι αλήθεια όλα αυτά,τότε ειναι τόσο κρίμα .Μα τόσο κρίμα.Κ ενα δακρυ κύλησε απ τα μάτια της..

-Μα γιατί?Γιατί κρίμα?αναρωτήθηκε οπ Θρασύβουλος.Δες εδω.Σου φερα ενα δαχτυλίδι.Ενα δαχτυλίδι που συμβολίζει όλα αυτά τα χρόνια που προσπαθώ να σε βρω.Που πάντα σε βρίσκω ,μα πάντα σε χάνω.Και ανοίγει το μεγάλο του στόμα και της δίνει ένα δαχτυλίδι με μια μαύρη πέτρα επανω του.

Η πργκίπισσα το πηρε ,το φόρεσε και ξέσπασε σε λυγμούς.

-Μη κλαις.Δεν ειναι αργα,της είπε ο Θρασύβουλος.

-Ειναι πολύ αργά γλυκέ μου βάτραχε.

-Δεν εχεις παρά να με φιλήσεις στο στόμα,της είπε!ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΣ!!

Η πριγκίπισσα τον πηρε στα χέρια της ,τον χάιδεψε στο κεφάλι του,στο μικρό του κορμί,το γεμάτο γλίτσα ,τον εφερε μπροστά στα μάτια της και του είπε....

-Αυτο,ΠΟΤΕ! Φίλησα άλογα ,μαιμούδες,γουρούνια,φίδια,αλλά ένα βατράχι ΠΟΤΕ!!ΠΟΤΕ δε θα φιλήσω ενα βατράχι.

-Μα ειμαι εγω!! Της ειπε.Δεν ειμαι βατράχι.Ειμαι ο Θρασύβουλος,Το μαγεμένο πριγκηπόπουλο! Φιλησε με και θα πειστείς!! Πως πειστηκες να φιλήσεις τόσους και τόσους και οχι εμένα τώρα??Φιλησε με! ΕΙΣΑΙ οτι πιο ομορφοτερο στη ζωη μου,.Εισαι τοσο μα τοσο ομορφη...


-Με πιέζεις Θρασύβουλε.Με πιέζεις.Σε χαιδεψα ναι,μόλις πριν λίγο,σ ακουσα επίσης ναι,.με συγκίνησες είναι αλήθεια,αλλά με πιέζεις.Με πιέζεις πολύ.Η ζωή μου έχει αλλάξει .Δεν είναι όπως παλιά.Δε βλέπεις τη κρίση γύρω σου?Δε παρατήρησες πόσο άδειο ειναι το παλάτι?Νόμιζες θα ταν τόσο ευκολο να μπεις ,οπως αν ηταν παλιά?Θρασύβουλε,δεν εισαι παρά ενα βατράχι που θα θελε να ναι ενα πριγκηπόπουλο.Αλλά ακόμα και αν εισαι ενα πριγκηπόπουλο,εγω πια ..δε περιμένω κάνενα πριγκηπόπουλο.Ψάχνω κάτι πολύ συμβατικό,να μην έχει σχέση με παραμύθια,κατάρες,ονειρα κ αυταπάτες .Πληγωθηκα πολύ,το κορμί μου γέμισε πληγές,η ψυχή μου το ίδιο.Και αν εισαι αυτός που λες,τότε αργησες.Αργησες πολύ.Και δεν με πείθεις Θρασύβουλε τελικά.Δε με πείθεις.Και η δικα σου η γνωμη για το αν ειμαι ομορφη δε μετραει!! Δεν ειναι αντικειμενικη!!! Δε μετραει...Φυγε!!! Φυγε και μη με πονας άλλο!!!!


-Θυμασαι που ερχοσουν στη λίμνη?Θυμάσαι που μιλαγες μονη σου κ ελεγες τα πρβληματα σου?Θυμασαι που σ ακουγα ?θυμασαι ενα βατραχι διπλα σου?

-Μα τι λες?Ενα σωρο βατραχια ειχε η λιμνη!!

-Ναι,που σε κοροιδευαν προστυχα,που σου λεγαν να τα φιλησεις γιατι ηταν οι μαγεμενοι πριγκηπες.Μονο εγω σ ακουγα,μονο εγω σ ενιωθα...πως ξερω τοσα για σενα ?Δε σου κανει εντύπωση?

-Φυγε...φυγε τωρα...προσπαθεις να με τουμπαρεις...δε θυμαμαι τπτ απ αυτα που λες,δε εγιναν ποτε.Τα κανες εσυ με τη φαντασια σου....αλλα και να γιναν...τι σημαινει ?Τπτ δε σημαινει....

Ο Θρασύβουλος δεν πίστευε στα αυτιά του.Δε ηξερε τι να πει.Μόνο ένιωθε.Ενιωθε μόνο.Την εκπληξη,την οργή,το θυμό,τη λύπη,ενιωθε.Ενιωθε και δε μπορούσε να αρθρωσει ούτε λεξη.Μπορεσε να πει μόνο..:

-Θα μείνω για πάντα ενα βατράχι ,που έχασε τη ζωή του κυνηγώντας να σε βρει.Κ οταν σε βρήκε ,εσυ μ εδιωξες.Δε θα γίνω ποτε αυτό που πραγματικά είμαι.Κ εμεις δεν θα μαστε ποτέ μαζί...θα μεινω για παντα ενα βατραχι...θα μεινω για παντα ενα βατραχι...κ ενοιωσε την οργη για τη μαγισσα να του σκιζει τη ψυχη σα δηλητήριο...

-Να συμβιβαστείς Θρασύβουλε.Ενα βατράχι είσουν πάντα.Και γω μια αμυαλη πριγκίπισσα που σκορπισα τη ζωη μου ,μη ξέροντας τι ψάχνω τελικά.Να μεγαλώσεις Θρασύβουλε.Οπως μεγάλωσα κ εγώ.Να βρεις μια βατραχίνα και να ζήσεις .Να ζήσεις .Οπως θα προσπαθήσω να κάνω κ εγω.Και αν δε εισαι βατραχι,κ εισαι ενας πριγκηπας οπως λες,βρες τα με το ευατο σου...ειναι ενα δικο σου θεμα,δε μ αφορα!!!!

Τη κοίταζε και μονο δακρυα κυλούσαν απ τα βατραχισια μάτια του.

-Μα δεν προσπάθησες καν!! Δε με φιλάς καν!! Ενα φιλί!! Τι ειναι ενα φιλί?!!


-Φυγε Θρασυβουλε,περιμένω κάποιον απόψε.Φυγε.Δε θα θελα νασε βρει εδω.Σιχαινεται τα βατράχια .Θα σε λιώσει.Φύγε.Φυγε και ξεχασε με.Δεν υπήρξα ποτέ.


Ο θρασύβουλος ουτε να κουνήσει ,δε μπορούσε.Εκανε να κάνει ενα πήδο αλλά δε τα κατάφερε καν.Η Πριγκίπισσα τον πηρε με τα χέρια της και τον έβαλε στο περβάζι του παραθύρου της.

-Φυγε καλέ μου...φύγε...ουτε να πηδηξεις μπορεις πα.Ουτε καν αυτό.Ελα να σε βαλω στο παραθυρο.Φυγε......

-Ουτε ενα φιλί?Ουτε ενα τελευταίο φιλί?Ετσι με διώχνεις ?Τοσα χρόνια,τοσα πραγματα..ενα φιλι?ειπε ο Θρασυβουλος ,προσδκώντας ενα θαυμα εστω κ τη υστατη στιγμη.

Η πριγκπιππσα τον κοίταξε,και απλα εκλεισε τη πόρτα απ το παράθυρο της την ώρα που την πόρτα του δωματίου της άνοιγε ενας πολύ νεωτερό της άντρας...ενας ουτε καν ευγενής.Ενας που δούλευε σε κάποιο καπηλειό του Βασιλείου γεμίζοντας κρασι τις κανάτες των μεθυσμένων χωρικών....


Αυτη τη φορά ο Θρασύβουλος δεν είχε πεθάνει απο κάποιο φριχτό αλλα ηρωικό θάνατο.Δεν τον ειχαν μασουλήσει τα δόντια της αγαπημένης του,δε τον είχαν ζυμώσει τα υγρά του στομαχιού της,δεν τον ειχαν σφάξει τα μαχαίρια της κουζίνας της ,δεν τον είχαν πατήσει τ αλογα της ,τιποτα τιποτα τιποτα απ ολα αυτα.Αυτη τη φορα τον είχε σκοτωσει μετα λόγια της η ....ιδια του η πριγκίπισσα.Το τέλος που προσδοκουσε ,.ηταν ταυτοχρονα η αρχη για να ξαναξεκινησει το μαρτυριό του.

Βρεθηκε στη λιμνη του Βαλτου με τα μαγεμένα ψώνια,αργα το σουρουπο...Κοταξε τον τόπο απ οπου πριν πολλα πολλά χρόνια ζούσε ,θυμηθηκε τους φιλους του ,που όλοι φωναζαν τοτε «φιλησε με μαγεμενη πριγκιπιισα,,,αχ ... φιλησε με ..ειμαι το μαγεμενο πριγκηπόπουλο’ και μετα κανανε ασεμενες χειρονομιες,θυμήθηκε τα ονειρα του,τη λαχτάρα του,τα σχεδια του.Κοιταξε και δεν είδε τίποτα.Οι φίλοι του,ειχαν φυγει.Ειχαν βρει τελικά μια βατραχίνα που τους κοροιδευε για την παλιά τους έπαρση να θελουν να ειναι οι μαγεμένοι βάτραχοι και τους εψηνε το ψαρι στα χειλη αλλα τους χαριζε και μια συμβατικη ζωη με πολλα βατραχακια ,μικρες και μεγαλες χαρες αλλα και λυπες.Ετσι δε γινεται αλλωστε παντα???

Τα γελια ειχαν κοπασει.Οι φωνες το ιδιο.Νεα βατραχια ,αγνωστα τον κοίταζαν με απορία.Ειχε γεράσει..Επεφτε μια ψιλη βροχη και μια βαρια μολυβένια συνεφια, ακουμπουσε μεχρι τα νερα της λίμνης.Αυτό ηταν ,σκέφτηκε....αυτό ηταν....πρεπει να ζήσω μ αυτο.Πως να ζησω μ αυτο?Πως?Τη σκεφτηκε ακομα μια φορα,αλλα δε αντεξε.Αρχισε ενα βουβο κλάμα ,που κρατουσε μερες και μερες.Νυχτες και νυχτες.

Παρολη τη πικρα του,μπορουσε να τη καταλαβει ακόμα ,μπορουσε να νιωσει μεσα του γιατι τον αρνηθηκε,μπορουσε να νιωσει μεσα του την πικρα της και την τρέλλα της,την ηξερε τοσο καλα πλεον,την ενιωθε σα να ηταν ένα δικο του κομματι που ζουσε χωρια του….και αυτό το πραγμα ότι μπορουσε να την καταλάβει γιαυτο που εκανε…., αυτό ακριβως τον διελυε ακόμα πιο πολυ.Γιατι να μπορουσε?Γιατι απλα να μη τη μισουσε??Να τη μισούσε με παθος ,,,αιωνια ,αμετακλητα……..

Τα αλλα βατραχια ,απλα τον κοιταζαν ,δε ηξεραν καν ποιος ειναι,κανεις δε τον θυμόταν...τον συμπονουσαν αλλα δε ελεγαν τιποτα.Ουτε αυτα,ουτε αυτος.Ο Θρασύβουλος βούτηξε στο μαυρο νερό της λίμνης .....



Πέρασαν πολλά χρόνια.Ο θρασύβουλος ειχε πια γεράσει πολύ.Δεν εβγαινε απο τη φωλιά του,παρα με μεγάλο κόπο.Δεν βρηκε ποτε αλλη βατραχίνα,παρα ζουσε αναπνεοντας τον βρωμικο αερα της λιμνης και των στασιμων νερων της.Η πριγκιπισσα του ,ερχόταν που και που στη λίμνη,αυτος την εβλεπε απο μακριά,αλλά όσο και αν λαχταρούσε να της μιλήσει ,οσο και αν υπέφερε που δε της μιλουσε .οσο και αν βασανιζοταν που την εβλεπε τοσο διπλα του,,απο τη στιγμη που εκείνη δε τον φώναζε με το ονομά του,δε θα της μιλούσε ποτέ.Δε θα την ενοχλούσε ποτέ.Δεν υπηρχε καν αλλος τροπος για να της αποδείξει οτι οντως την αγαπούσε.Να την αφήσει πραγματικά ελευθερη μ ότι κόστος είχε αυτο,για εκείνον...Την κοιταζε λοιπον από μακριά,ακουγε αυτά που της λεγανε τα αλλα βατραχια,τα προστυχολογα και τα κοροιδευτικα λόγια κ αυτος σιώπαινε κ εφευγε…..βουτουσε στα μαυρα νερα της λίμνης…..
Ετσι ενοιωθε οτι πραγματικα τιμουσε την αγαπη του.


Μια χρονιά Φλεβάρης παλι ητανε,το χιόνι σκέπασε τη λίμνη για τα καλά.Τα νεαρότερα βατράχια είχαν ανοιξει μικρές τρυπες στο πάγο να παίρνουν λίγο φρέσκο αέρα.Μια μέρα ,ο Θρασυβουλος ακουσε τ ονομα του σαν μεσα απο ονειρο...

-Θρασύβουλεεεεεεεε..θρασυβουλεεεεεεεεεεεεε....


Ποιος να ταν ?Μια φωνη ηληκιωμένης γυναίκας τον ξυπνούσε απ το ληθαργό του.Με κόπο βγηκε στη τρυπα του πάγου και ανέβηκε πανω του.Κοιταξε και ειδε στην οχθη μεσα στα χιονισμενα κλαδιά μια φιγούρα γυναικεία.Συρθηκε μεχρι εκει και τοτε την είδε ξανα! Ηταν αυτη.Η πριγκιπισσα του.Θεε μου ,ποσο είχε αλλάξει,.Ρυτιδες σκέπαζαν το προσωπό της,λευκά μαλλια μαζεμενα σε κότσο,σακουλιασμένο δέρμα,μ αυτα τα μάτια....αυτά τα μάτια μόλις τα είδε δεν ειχαν αλλαξει καθόλου .Ηταν αυτη!!! Εσκυψε και τον πηρε στα χέρια της.

-Γλυκε μου Θρασύβουλε....μάτια μου.....μάτια μου....

Δεν της μιλούσε.Μόνο εκλαιγε.Ηταν το πιο αξιοθρηνητο βατραχι της λίμνης.

-Γερασα Θρασύβουλε.γέρασα.Δες με.Δες με.Τιποτα πανω μου δε θυμιζει εμένα,οπως ειμουν.Δες το στηθος μου.Δες το.Δες τα χέρια μου ,το λαιμό μου.δες τα.Δες τα πόδια μου,κιρσοι,φλεβιτιδες,πρησμενοι αστραγαλοι,ελιές παντου...δες με...Θρασυβουλε,ειμαι τοσο μονη μου πια,οσο μονη κ τοσο γριά…...παντα ειμουν μονη ,οσους και αν ειχα διπλα μου...παντα...δε αντεχω αλλο .Ηρθα να σε βρω....θρασυβουλε....μονο εσυ σταθηκες ετσι στη ζωη μου,μονο εσυ ,.ενα βατραχι.....μονο εσυ με ακουσες πραγματικα,με συγχωρεσες και με αγαπησες γιαυτο που είμουν....ουτε καν εγω δεν αγαπουσα εμενα..... μονο εσυ δεχτηκες να θυσιαστεις για μενα...δε το αντεχω ολο αυτο,πια μεσα μου......

Μπορεσε μόνο να της πει,μεσα απο τα δακρυα του και τα γεροντικα του σάλια.....:

-Φιλα μεεε!! Φίλα μεεεε!!

Τον εφερε κοντα στα ρουφηγμενα χείλια της.Ολη τους η ζουμεραδα και η προστυχιά,είχε χαθεί.Εχαν απομεινει δυο σταφιδιασμενες φετες δερματος...Ακουμπησε τα χειλια της στα δικα του κ του δωσε ισως το πιο γλυκο φιλι που εχει δωθει πανω σ αυτον κοσμο....

Τα μαγια λύθηκαν.Μπροστα της ,εστεκε ενας γέρος βασιλιάς.Με πυκνα λευκα μαλιά που τα κρατουσε μια χρυση στεκα,ενας πορφυρος μαυρος μανδυας,τα ποδια του ετρεμαν κ στηριζοταν σ ενα κλαδι φλαμουριάς.Τα ματια του τρεχαν συνεχεια.Οταν ανοιξε το στομα του της ειπε..:


-Για μενα,εισαι ο πιο πολυτιμος θησαυρός του κόσμου.Η πο όμορφη γυναίκα.Θυμασαι που παντα μου λεγες ,πως η δικα μου γνωμη δε μετραει?Μονο η δικια μου γνωμη εμεινε τωρα.Και αυτη λεει το ίδιο πραγμα...Για μενα εισαι ο πιο πολυτιμος θησαυρος του κοσμου.Σ αγαπω.Σ αγαπησα απο τη πρωτη στιγμη .Και σ αγαπω ακομη......Οπως εισουν κ οτι εισουν,οπως εισαι κ οτι εισαι!!


Αυτα ηταν τα τελευταία του λόγια.Εγειρε στο στηθος της και πεθανε.Η ψυχή του πέταξε πανω απο τη χιονισμενη λίμνη αυτη τη φορά κάνοντας ενα πραγματικο ταξίδι,μια απεραντα μοναχικη πτηση....Δε θα επέστρεφε ποτέ ξανα.......

*nNoe*