Στις κρίσεις σαν αυτές που δανύουμε,δείχνει ο καθένας σιγά σιγά το πραγματικό του πρόσωπο.
Θα το κανα να φαίνεται σαν μια μάσκα που φοράει ο καθένας και μέρα με τη μέρα αυτή αρχίζει να λιώνει αλλά αυτός που τη φοράει να μη το παίρνει χαμπάρι.Να κυκολοφορεί εκέι έξω και το προσωπό του να ναι αλλόκοτο.Μια μάσκα που θα λιώνει μέρα με τη μέρα ,θα τον έβαζα να βλέπει τα πρόσωπα των άλλων ,
να τα σχολιάζει,να γελάει,να τα κρίνει-κυρίως να τα κρίνει- αλλα να μη βλέπει το δικό του .Και να ναι έτσι μια κοινωνία σε σύγχηση γεμάτη τραγέλαφο .
Κάπου κάπου θα βαζα κ οσους πηραν πρέφα τι συμβαίνει.Θα τους ακολουθούσα με τη κάμερα.Το καλύτερο μου πλάνο θα ταν κάποιο δάκρυ τους .Και θα θελα να χα μια συλλογή απο τα δακρυά τους.Απ τα πρώτα πρώτα μέχρι τα πιο τελευταία.Να δειχνα τη λάσπη ,το χωμα και την οξίνη στα πρώτα δάκρυα και σιγα σιγά να καθαρίζουν απ ολα αυτά και να λάμπουν,Κ οσο λάμπουν τόσο να σωπαίνουν αυτοί ,τόσο να γίνονται αδιόρατοτοι μσασ αυτη τη κοινωνία.Και να κρύβονται για όσο ακομα θα φαίνονται.Να κρυβονται απ όλους.Και γύρω τους αυτό το πληθος με τις λιωμένες μάσκες .
Γύρω τους η άρνηση.η παρακμή,ο ξεπεσμός,το άκαιρο γέλιο,το ακαιρο Post <το ηλίθιο Like η ξετσίπωτη ξεδιαντροπιά στις σχέσεις.Διαπροσωπικές,επαγγελαμτικες,φιλικές.Εκει θα κανα παρτυ με τη κάμερα.Δε ξερω πως θα το κανα ,αλλα θα σπαγα το κεφάλι μου να το δειχνα με καποιο τρόπο.Καθε νύχτα θα δειχνα αδειους δρόμους και λιωμένα υπολέιματα απο μάσκες που τις παρασέρνει ο αγέρας. Καπου καπου θα βαζα να βρέχει.Μια βροχή τοξική.Οποιον ακουμπάει να τον καίει αλλά αυτός να μη μπορεί να καταλάβει τι τον καίει ,να τα υποψιάζεται όλα ,εκτός απο την βροχή.
Θα βαζα και την Ανοιξη μέσα.Με τα δοντάκια της.Τα δόντια της θα ταν τα ανθια απο τα πορτοκαλονερατζα και τις λεμονιές που εινα ετοιμα να ανοιξουν και ανοιγουν κάθε μέρα.Θα τρωγαν ψυχές ανθρωπων με λιωμένες μάσκες.Αυτες θα ταν το οξυγόνο τους και θα το αφαιρούσαν απο τους ανθρωπους.Τ αδεσποτα ,τους φτωχοδιαβολους μεταναστες τους αστεγους θα τους εβαζα κ αυτους να βλέπουν την κατάσταση και να μη κάνουν τίποτα.Να ναι οι μόνοι που βλεπουν τι πραγματικά γίνεται αλλά το μόνο που θα υπερασπίζονται θα ειναι η ταμπέλα τους.
Τίποτα αλλο.Δε ξερω πως θα το κλεινα.Εχω ενα θεμα με τα κλεισίματα ,με τα τελειώματα.Μπορει να φταίει και η δικιά μου μάσκα.Ενα κομμάτι της εχει εδω και μερες εχει λιώσει και εχει κολήσει πανω στα μάτια μου.....διάαολε σα ζόμπι ειμαι....
Θα το κανα να φαίνεται σαν μια μάσκα που φοράει ο καθένας και μέρα με τη μέρα αυτή αρχίζει να λιώνει αλλά αυτός που τη φοράει να μη το παίρνει χαμπάρι.Να κυκολοφορεί εκέι έξω και το προσωπό του να ναι αλλόκοτο.Μια μάσκα που θα λιώνει μέρα με τη μέρα ,θα τον έβαζα να βλέπει τα πρόσωπα των άλλων ,
να τα σχολιάζει,να γελάει,να τα κρίνει-κυρίως να τα κρίνει- αλλα να μη βλέπει το δικό του .Και να ναι έτσι μια κοινωνία σε σύγχηση γεμάτη τραγέλαφο .
Κάπου κάπου θα βαζα κ οσους πηραν πρέφα τι συμβαίνει.Θα τους ακολουθούσα με τη κάμερα.Το καλύτερο μου πλάνο θα ταν κάποιο δάκρυ τους .Και θα θελα να χα μια συλλογή απο τα δακρυά τους.Απ τα πρώτα πρώτα μέχρι τα πιο τελευταία.Να δειχνα τη λάσπη ,το χωμα και την οξίνη στα πρώτα δάκρυα και σιγα σιγά να καθαρίζουν απ ολα αυτά και να λάμπουν,Κ οσο λάμπουν τόσο να σωπαίνουν αυτοί ,τόσο να γίνονται αδιόρατοτοι μσασ αυτη τη κοινωνία.Και να κρύβονται για όσο ακομα θα φαίνονται.Να κρυβονται απ όλους.Και γύρω τους αυτό το πληθος με τις λιωμένες μάσκες .
Γύρω τους η άρνηση.η παρακμή,ο ξεπεσμός,το άκαιρο γέλιο,το ακαιρο Post <το ηλίθιο Like η ξετσίπωτη ξεδιαντροπιά στις σχέσεις.Διαπροσωπικές,επαγγελαμτικες,φιλικές.Εκει θα κανα παρτυ με τη κάμερα.Δε ξερω πως θα το κανα ,αλλα θα σπαγα το κεφάλι μου να το δειχνα με καποιο τρόπο.Καθε νύχτα θα δειχνα αδειους δρόμους και λιωμένα υπολέιματα απο μάσκες που τις παρασέρνει ο αγέρας. Καπου καπου θα βαζα να βρέχει.Μια βροχή τοξική.Οποιον ακουμπάει να τον καίει αλλά αυτός να μη μπορεί να καταλάβει τι τον καίει ,να τα υποψιάζεται όλα ,εκτός απο την βροχή.
Θα βαζα και την Ανοιξη μέσα.Με τα δοντάκια της.Τα δόντια της θα ταν τα ανθια απο τα πορτοκαλονερατζα και τις λεμονιές που εινα ετοιμα να ανοιξουν και ανοιγουν κάθε μέρα.Θα τρωγαν ψυχές ανθρωπων με λιωμένες μάσκες.Αυτες θα ταν το οξυγόνο τους και θα το αφαιρούσαν απο τους ανθρωπους.Τ αδεσποτα ,τους φτωχοδιαβολους μεταναστες τους αστεγους θα τους εβαζα κ αυτους να βλέπουν την κατάσταση και να μη κάνουν τίποτα.Να ναι οι μόνοι που βλεπουν τι πραγματικά γίνεται αλλά το μόνο που θα υπερασπίζονται θα ειναι η ταμπέλα τους.
Τίποτα αλλο.Δε ξερω πως θα το κλεινα.Εχω ενα θεμα με τα κλεισίματα ,με τα τελειώματα.Μπορει να φταίει και η δικιά μου μάσκα.Ενα κομμάτι της εχει εδω και μερες εχει λιώσει και εχει κολήσει πανω στα μάτια μου.....διάαολε σα ζόμπι ειμαι....
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου