Το ξυπνητήρι στις 7.Από εσκεμμένη συνήθεια . Το τζήν κοκαλωμένο πάνω στο κρύο καλοριφέρ.Το νερό κρύσταλλο ,δυο σταγόνες αρκούν .Μια σε κάθε μάτι.Θερμοκρασία δωματίου μόλις 9 c .Με το ένα χέρι αγκαλιά ο καφές ,με το άλλο η σόμπα.Το γαλάζιο των ημερών ,τρυπώνει απ τις μεταλλικές γρίλιες.Ποιος τρελός ακούει jazz πρωινιάτικα?Πολύ πιο ζεστό άκουσμα απ τις ειδήσεις της ημέρας. Η ασχήμια συνηθίζεται μέρα με την μέρα,το αναπόφευκτο των προαπαιτούμενων,δεν σταματάει την πρώτη αχτίδα του ήλιου στην απέναντι κεραία.Αν ήμουνα πουλί μάλλον δε θα κρύωνα.Ντύνομαι και βγαίνω. Για που?Δεν έχω ιδέα.Εσκεμμένη συνήθεια.Ψάχνοντας για λίγη ζέστη στους δρόμους που βλέπουν ήλιο..Στο φως του ήλιου η σκόνη χορεύει με τα καυασάερια.Η προσδοκώμενη ζέστη τελικά είναι αμφίσημη.Χορεύω μαζί της ,βήχω και η μύτη μου τρέχει.Κάποτε φτάνω σ ένα μοναχικό γραφείο.Δυο ώρες δουλειά την μέρα.. Ο Λυκαβηττός και η Ακρόπολη θαμμένα μέσα σε μια αχλή ανάμικτη σκόνη υγρασία αιθαλομίχλη.Και κάτω από τους βράχους ,ατέλειωτοι μονόλογοι.Φωναχτοί και σιωπηλοί.Σε μια απέραντη φυλακή που στολίζεται για τα Χριστούγεννα .Ίσα που θα προλάβω τον ήλιο στη βεράντα,ίσα που ζεσταίνομαι και η νύχτα πέφτει κρύα κ ανέραστη.Τώρα η jazz ακούγεται καλύτερα.Τα νέα στις ειδήσεις αγριεύουν ,ο κλοιός στενεύει από παντού ,η ελπίδα είναι ανύπαρκτη και ο τρόμος βασιλεύει.Χωρίς ναρκωτικά,χωρίς καθρέπτες,χωρίς βαρομετρικά χαμηλά,και χωρίς χαρούμενα στολίδια... το πρωινό γαλάζιο γίνεται μαύρο παγωμένο διάστημα με σημεία στίξης αστέρια χωρίς όνομα ,χωρίς παρόν και χωρίς μέλλον..
Κ ένα κομμάτι που βρήκα μετά από πολύ καιρό/δεν ήξερα πως το λέγανε .Τελικά το βρήκα.
Κ ένα κομμάτι που βρήκα μετά από πολύ καιρό/δεν ήξερα πως το λέγανε .Τελικά το βρήκα.
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου