Σαν να σαι ναυαγος στο πέλαγος είναι ο καιρός.Μ ενα πέλαγος ίδιο με τον ουρανο.Γαλάζιο ατέλειωτο ήσυχο,βαθύ ,λαδιά όσο φτάνει το μάτι.Κ όσο ψάχνει το μάτι για ένα νησί ,για μια λουριδα γης,τόσο τίποτα να μη βρίσκει.Ουτε ενα σύννεφο.Και τι σου μένει να κάνεις οταν κουράζεσαι,γυρνας ανάσκελα στη πλατη της θάλασσας και ξεκουράζεσαι κ ουτε σκέφτεσαι τι κρυβουν τα βάθια απο κατω σου ,ούτε τίποτα.Λες και η απέραντη ανυπαρξία καποιου πράγματος για να πιαστεις η να ελπισεις πως θα φτασεις, σου ρουφάει κάθε σκέψη και σ αφήνει ενα κουφάρι καταμεσης στο πέλαγος.Αγνωστο το μέλλον ,το παρελθόν τόσο μακρινό σχεδον ξεχασμένο και το παρόν μια εκωφανιτική σιωπή απο νερο αλατι και ηλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου