Παλιέ μου "φίλε"

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα `ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε.......

*nNoe*

KΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ

Η προσμονή σου τέλειωσε μια ζεστή μέρα της 'Ανοιξης.Οταν κατάλαβες πως τα καλύτερα χρόνια, ήταν αυτά τα χρόνια που περίμενες ,ήταν αργά.Ότι προσδοκούσες ,περνούσε αυτη την μέρα,αυτή την στιγμή απο μπροστά σου.Το κοίταζες και δε σου γέμιζε το μάτι.Η καρδιά σου δε χτύπησε με διαφορετικό τρόπο,άκουγες τις ζητωκραυγές του πλήθους και σ έπιανε μια ΄θλίψη ,άλλο πραμα.'Οσο η ώρα περνούσε,ένιωθες πως κάτι ήταν λαθος , σ όλο αυτό.Γρήγορα βρέθηκες να ρωτάς τον ευατό σου "τι πραγματικά περίμενα " τόσα χρόνια ?Τόσο καιρό?Κ όσο αυτός σιωπούσε ,τόσο ο πανικός μέσα σου γιγάντωνε και η απελπισία σου θέριευε.

Ξαφνικά άλλαξαν όλα .Κάποιος σου έπαιζε ένα παιχνίδι.Βρέθηκες ντυμένος στρατιώτης σε μια στρατιά απο λάσπη.Βάδιζες έναν ανήφορο μα κάτι μέσα σου ,σου λεγε πως ήταν κατήφορος.Οι συντροφοί σου ,μιλούσαν άξαφνα άλλες γλώσσες ,έκαναν χειρονομίες προσπαθώντας να εξηγήσουν τι εννοούσαν.Αλλοι πάλι,σκότωναν όσους μπορούσαν .Ολα αυτά χωρίς κανεις να βγει απο τη γραμμή αυτης της πορείας.Τι περιμένεις τώρα ?Ρωτησες ξανά τον ευατό σου .Και αυτός πάλι σιωπούσε.Αλλά είσουν πολύ κουρασμένος για να τρομάξεις.

Μια μέρα σου είπαν ,πως όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα δικό σου όνειρο.Πως είσαι για χρόνια κλεισμένος σ ένα ίδρυμα .Σ ενα κτίριο που μοιάζει με φρούριο ,φτιαγμένο απο πέτρες που κουβαλήθηκαν απο βουνά, και μπουντρούμια επιπλωμένα απο κόκκαλα χιλιάδων άλλων που έζησαν εδώ πριν απο σένα.Ειχες ξεχάσει να πιστεύεις .Είχες ξεχάσει να ρωτάς.Ειχες ξεχάσει να πονάς.Ειχες ξεχάσει να χαίρεσαι.Ειχες ξεχάσει ποιός είσουν,τι περίμενες ,που πήγαινες,πως βρέθηκες εδώ.Και πεθύμησες κάτι .Πολύ.Αφάνταστα πολύ.Ενιωθες να σου τσακιζει τη καρδιά αυτο το συναισθημα .

Πεθύμησες να περιμένεις .Μια μέρα .Μια Ανοιξιάτικη μέρα ,που θα σταματούσες να βλέπεις όνειρα.Να φαντάζεσαι.Να απελπίζεσαι.Να ξεχνας.Μια μέρα που θα δικαίωνε όλες τις άλλες.Θα τις συγχωρούσε ,θα τις λύτρωνε ,θα τις εξάγνιζε.Και θα σε παιρνε μακριά απο εδω.Με καθε τροπο και καθε μεσο.Εστω και πανω σ ενα γαιδούρι......

*nNoe*

"Μεγαλη ΄βδομάδα,μικρές ζωές..."

Απο τις Μεγαλες Βδομαδες των παιδικών διακοπών στο χωριό,εχουν περασει πολλα χρονια.Παρα πολλα χρονια.Να φανταστεις,ηταν πριν αρχισει η ετησια προβολη του "Ιησου απο τη Ναζαρετ"απο τον Αντ1.Πολύ πιο πριν απο τα μνημόνια,παρα πολυ πολυ πιο πριν απο το ΔΝΤ.Δεκαετιες δηλαδη πισω..

Απ τις εναστρες εκεινες ησυχες νυχτες ,που φωτιζοταν απο το τρεμαμενο φως των κεριων ετσι οπως αυτο κατηφοριζε το δρομο απο την εκκλησια για το σπιτι,για να αφησει το μαυρο του σταυρωμενο σημαδΙ του,στη ξυλινη πορτα,εχουν περασει θαρρεις αιωνες..

Απ τη νηστεια της τηγανισμενης στα ξυλα πατατας ,και των οσπριων που εβραζαν σ ενα βαρυ μπρουτζινο τσουκαλι,μεχρι την Θεια Κοινωνια το Σαββατο της πρωτης Αναστασης ,εχουν περασει απιστευτα πολλες βδομαδες κρεατικης νεκρωσης και πολυβιταμινουχας αποστειρωμενης διανοητικης στειρωσης!

Απο κεινες τις Μεγαλες Παρασκευες που ο Επιταφιος πνιγμενος μεσα στις πασχαλιες και τα μοσχομυριστα τριανταφυλλα με το βαρυ κοκκινο και πορτοκαλι χρωμα εφτανε στο νεκροταφειο σαν διαδηλωση Ζωης ,με τον Χριστο μπροσταρη ,φωναζοντας αηχα συνθηματα μνημης και Ελπιδας,κοροιδευοντας τον θανατο,...παλεύοντας εναντον της "αμαρτιας" που μας υποδουλωνει και υμνωντας τη μεγαλη νικη εναντιον του Θανατου..εχουν περασει κ εγω δε ξερω ποσα χρονια,κ ουτε και ξερω αν ο χρονος ειναι πια η σωστη μοναδα μετρησης...


Στο μεταξύ ο Χριστος ξανάρθε και ξανάρθε και ξανάρθε.Και κάθε φορά τρώει πόρτα.Τη θέση του έχει καπαρώσει ενας ηθοποιός που τον υποδύεται στη τηλέοραση.Ενας εύχρηστος Χριστός που κυκλοφορεί σε dvd.Τρέχει fw,γυρναει rw,διακόπεται,ξαναπαίζει,οποτε εμεις θέλουμε.Ενας Χριστος τα λογια του οποιου μεταφρασαμε ,κοψαμε,ραψαμε και τα φορεσαμε για ρουχα.Ο πραγματικος Χριστός ,δεν έχει καν άδεια παραμονής στη χωρα μας,ειναι εγκληματίας εξ ορισμού ,πεινάει μονίμως,κρυώνει συνέχεια ,το χρωμα του δεν ειναι σα το δικό μας,και το αίμα του ,δεν έχει το δικό μας dna.Δεν ειναι καν Ελληνικό.Κάτι ψιλοθαύματα που κανει καθημερινά,είναι ολα τρυκ και μαγείες ενος απατεώνα.Γιατι μόνο ενας απατεώνας που θα θελε να κλέψει το κράτος δεν θα ειχε δελτίο παροχής υπηρεσιών.Αλλα είναι και Ελληνας.Αλλα ποιος να τον πιστέψει και πάλι?Πρωην δημόσιος υπάλληλος ,πρωην εργαζομενος,πρώην σκυλάς,πρωην λαμόγιο,ποιος θα πιστέψει οτι πεινάει κ αυτός και η οικογενειά του?Εχει τόσες ταμπέλες πάνω του που το ΙΝΒΙ που είχε καποτε στο σταυρό του,μοιάζει στις μέρες μας γραφικό.Εχει τόσες ταμπέλες λέμε ,που δεν τον σώζει τίποτα.

Ο Χριστός που έχουμε εμείς ,γερνάει κανονικά καπου στην κοσμο,καπου διπλα μας.Εκανε ρυτίδες,εχει προβλήματα χοληστερίνης,θυμάται τα νιάτα του μαζί μας και συγκινείται.Ειναι δικό μας παιδί.Δικός μας άνθρωπος.Ο άλλος ηταν η μεγαλύετρη απάτη που έγινε ποτέ.Τον σκοτωνουμε οπου βρουμε,τον κλεινουμε σε στρατοπεδα συγκεντρωσης,του βαζουμε χαρατσι,τον καρφωνουμε για να παραμεινουμε εμεις στη δουλεια και ν απολυθει αυτός,Τον πετάμε στα αζητητα των νοσοκομειων,κλεινουμε αυτια μυτη και στομα ,στις κραυγες του,Τον αφηνουμε να αυτοκοτονήσει,η τον καθαριζουμε οι ιδιοι οταν μας τα πρηζει.Τον μισουμε γιατι φταιει για τα πάντα .Του κολαμε χιλιαδες ταμπελες ,εκατομμυρια ταμπελες,τους τις καρφώμε με νομους,με διαταγματα ,με αποφασεις δικαστηριων και Εθνων.Αυτος δεν μας ακουει,και στις προσευχες μας απανταει με το δικο του μονολογο.Τα λ΄΄ογια του μοιάζουν με κείνα στη ταινία ,αλλά η μετάφραση δε ταιριάζει στη δικιά μας ζωή.

Τον βάζουμε ν απολογηθει οχι μονο γιαυτα που λέει αλλά και για την ιδια του την υπαρξη.Ειναι μια καθαρη απειλη.Ειναι μια τρομοκρατικη απειλη.Αγαπη για όλους?Φιλοξενία για όλους? Προσφορά στους πινώντες και διψώντες?Αγαθά της φύσης ?Δημόσια ?Για όλους??Αγαθό το νερό? Η υγεία?Η παιδεία?Η δουλειά?Αγαπη στις πόρνες?Στις οροθετικές πόρνες? Στους ναρκομανείς?Στους φυλακισμένους?Αγάπη στη φύση??

Μονο,να....καπου καπου....ξυπναμε τις νυχτες και τρομάζουμε απο κάτι .Το μυαλό μας ,μας παίζει περιεργα παιχνίδια και μας εκπλησει ασχημα,τα μάτια μας βλεπουν αληθειες που τις αποστρεφόμαστε.

Μονο να...θυμομαστε εκεινες τις μακρινες παιδικες εποχες και μας χανουμε στη πορεια...ψαχνουμε για εμας και Αυτον...και κατι μας λεει οτι αυτος ο Χριοστος που εχουμε,δεν ειναι εκεινος ο ιδιος που εμπαινε μπροστάρης στον θάνατο,μπροσταρης εναντια στην αδικία,μπροστάρης στη βοηθεια καθε πλασματος ,μπροσταρης στο δικαστηριο των δικων μας αμαρτιων.

Μονο να...καμια φορά,οταν μας τελειωνει προσκαιρα το περισευμα της οργης και του μισους μέσα μας,υπαρχουν καποιες στιγμές που αναρωτιόμαστε .Κατι θελουμε να ρωτησουμε με αγωνια υπαρξιακη,τρομαχτικη,αντιστροφως αναλογη ολης εκεινης της αγαπης της αγνοιας και της παιδικοτητας μας.

Μα ειναι τοσο θολωμένο το μυαλό μας,που ουτε την ερωτηση καν μπορουμε να κανουμε ,ουτε φυσικα την απάντηση να ψάξουμε.Ακουμε μονο ,σαν εφιάλτη ,καποια λογια που δε ξερουμε καν ποιον αφορουν....αλλα μας τρομαζουν....μας παγωνουν,εστω για λιγο....και τ ακουμε καθε φορα ολο και πιο κοντα μας,ολο και πιο καθαρα στ αυτια μας.....

«ΠΑΤΕΡ ΑΦΕΣ ΑΥΤΟΙΣ ΟΥ ΓΑΡ ΟΙΔΑΣΙ ΤΙ ΠΟΙΟΥΣΙ»

*nNoe*

Πανσέληνος

Πανσέληνος.Γενικά.

*nNoe*

ΖΟΥΓΚΛΑ

Σιγα μην αφήσω τις παλιές μου φωτογραφίες.Τις παλιές μου μνήμες.Τις παλιές μου ήττες ,τα λάθη μου ,την ιδια μου τη ζωη,σιγά μη τ αφήσω απ εξω.Στη ζούγκλα τους θα τις κρεμάσω ,θα τις σπείρω ,θα τις αφήσω να ταξιδέψουν,θα τις αφήσω σα ανίκητα ξόρκια,θα τις στησω σαν τοτέμ.Κ ας γίνεται της πουτάνας .Ας της πιτσιλίσουν τα αίματα των σφαγών,ας τις κυνηγήσουν οι εφορίες ,ας τις ζητάνε άδεια παραμονής οι μπάτσοι.Δεν έχω καμιά δουλειά στο δικό τους μέλλον.

Τα δικά μας παρόντα,είναι βόμβες στο μυαλό του κτήνους.Οι δικές μας ανάγκες είναι οι αναμμένοι πυρσοί μέσα στα σκοτάδια.Οι δικές μας κραυγές είναι ότι πιο αληθινό υπάρχει.Η πραγματικότητα στην οποία μας εγκαλούν,δεν ειναι παρά ένα άμορφος δαίμονας τόσο αρχαίος ,και τόσο σάπιος ,που καμιά δύναμη δεν έχει ,παρα μόνο όση εμέις του επιτρέπουμε να έχει.Και θα συναντηθούμε.Μ αυτους που έρχονται απ το δικό μας μέλλον για να μας βρούν στα τυφλά.Να μας βρουν οταν θα κυνηγάνε τις χιμαιρες απο τα ονειρα τους..Να γεμίσουμε με τις κραυγές μας, το παρελθόν των γενιων που έρχονται.Με τις ατέλειες μας.Με το ανθρωπινό μας να τις γεμίσουμε και να τις μπολιάσουμε με εφιάλτες εξέγερσης .Να μη μπορουν να κοιμηθούν τις νύχτες που εμείς θα μαστε αστέρια .Να βιάσουν την αυγή ,να τη λυτρώσουν απο τη τυραννία της φορμόλης .

Ξερω πια.Ξερις κ εσυ.Κ εσυ το νιωθεις .Δεν εμαθες ποτε να μιλάς.Ποτε να τραγουδάς.Να σαι αληθινός δεν εμαθες .Πιο σοφος δε έγινες.Οι δικαιολογίες σου δε ηταν παρα τα δικά τους δολώματα.Μπορείς όμως να ουρλιάξεις.Αναρχα.Βίαια.Μπορεις να απλώσεις το χέρι .Μπορείς να αποδεχτεις την ήτα σου.Θα ναι η πρωτη σου νικη.Η κραυγη σου θα ναι οι πρωτες σου λέξεις . Ξέχνα τους ποιητές.Ξέχνα τους .Ξέχνα τους σοφούς.Ξέχνα τους.Μη προσπαθείς να θυμηθείς τι ειπαν,και μη ξεσηκώνεις φράσεις όμορφες να πεις ,για να φανεί οτι ¨""ξέρεις",οτι "εμαθες"...Μη καλυπτεις την ορφάνια σου με τη σιωπή σου.Δεν ειναι παρά ο εγωισμός σου η προσφορά σου στη δική τους νίκη.Στερησε τους το.Πεταξε τον.Ονειρέψου ξανά.Νιώσε .Πάρτο απ την αρχη τωρα στο τέλος σου.

Ειναι πόλεμος.Μη ξεχνας τις δικες σου φωτογραφίες.Τις δικες σου μνήμες.Τα λάθη σου.Τις αδυναμίες σου.Τα τραγουδια σου,τις αυταπατες σου.Τις καρποφορες ηττες σου και τις ανοξοδες νικες σου.Ολα φέρτα και βάλτα διπλα στα δικα μου,διπλα στα δικά του,Να γεμισουμε τη ζουγκλα με τοτεμ.Να κρεμάσουμε στα κλαδια τις σημαίες μας.Και να ουρλιάζουμε ανάγκες .Να γινουμε οι εφιάλτες στα ονειρα των γενιων που ερχονται.Ναι ,θα μαστε απαισιοι,θα μαστε φριχτοι,θα γινουμε η κραυγη τους οταν θα ξυπνανε μην αντεχοντας μας .Και η δικα μας ελπιδα θα ειναι αυτοι.Που ερχονται.Αυτοι που δε θα χουν τιποτα ανθρωπινο να θυμουνται παρα μονο τις δικες μας κραυγες.Και εκει υπαρχει μια ελπιδα.Για ολους μας.Αυτο δε μπορεις ν αρνηθεις οτι μπορουμε να το κανουμε.Τουλάχιστον αυτο.

                                                       *nNoe*

Μπαλώματα

Mπαλώματα ,μέσα -έξω....
18:35 ,τ' απόγευμα

*nNoe*

Ζωγραφιές

/*******************/

*nNoe*

Δυαύγεια

Λιγα σύνεφα και διαύγεια.Σελήνη.

*nNoe*

Angel's bar

Δεν είναι παρά το μπαρ των Αγγέλων.Μια τρύπα μαγαζί,με 4 σκαμπό όλα κ όλα ,τοίχους γεμάτους μπουκάλια διάφανων και χρωματισμένων υγρών,έναν τεράστιο καθρέπτη με μπρούτζινο πλαίσιο,ενα μικρό μαυρο σιδερενιο πολυέλαιο σε σχημα ρόδας που κρεμεται με χοντρα σχοινια απο την οροφη κ εχει λευκά και μαυρα κερια για φώτα.

Ενα αψέντι κέρασμα .Οι 3 θαμώνες και ο μπάρμαν.Ολοι με μαλλια μακριά μεχρι τη μέση.ΟΙ 3 θαμωνες τα χουν λυτα.Σταχτια ισια μαλλιά.Ο μπάρμαν λευκα ,αλογοουρά.Τραγούδια που δεν υπαρχουν στο Youtube, στον καθρέπτη πισω απ το μπαρ ,η ζωή μου μεχρι τωρα,μια αυλή παραδεισος με φιδια και απαγορευμενα μηλα που σαπισαν και εγναν λιπασμα για άγρια τριανταφυλα μεντες ,χαμομηλια και αγριοσυκιες.Μιλάω κ ακούνε .Μιλανε και νιώθω.Οργη και λύπη.Οικτο και αποστροφή.Λαχτάρα και πόθο.Διψώ ,κερνάνε.Θέλω να πληρώσω,μου λένε όχι ακόμα.Μένω μαζι τους και πετάω,μένω μόνος και μπορώ να διαβάζω τα χρωματισμένα υγρά των μπουκαλιών.

Χρησμοί που πραγματώθηκαν,όνειρα που βγήκαν,φόβοι που επαληθέυτηκαν,ηδονές που ζάρωσαν,αλήθειες που σκότωσαν και ψέματα που λατρεύτηκαν,λαθη που εσωσαν και σωστά που ορφάνεψαν.Αρώματα που ταξίδεψαν απ το άχρονο,πράξεις που σύρθηκαν απ τα σκοτάδια τους,προκλήσεις αναπάντητες ,κλήσεις έκτακτων αναγκών και παρακλήσεις στα γόνατα γυναικών που αγάπησα..

Η ωρα περνάει στο μπαρ των Αγγέλων kαι δε το καταλαβαίνεις.Τίποτα δε μπορεις να αποδείξεις και δε υπάρχει γλωωσα που δε μπορείς να μιλήσεις .Υπάρχουν μόνο μάτια που σε κοιτούν,χέρια που σε θεπραπεύουν,λόγια που σε καταδικάζουν.Να πληρώσω λες,οχι ακόμα σου λένε.
Δε ειναι παρά το μπαρ των Αγγέλων.

Κανεις δε θυμάται πότε άνοιξε,αν και όλοι θα ορκιζόνταν πως ηταν πάντα εκεί.Ανοιχτό βράδυ και πρωί,πάντα θα δεις τον μπάρμαν με τη λευκή αλογοουρά και καποιους απο τους 3 μόνιμους θαμώνες του.Τους ίδιους κάθε μέρα.Και ενα σκαμπο που περισσέυει απ τα 4,ειναι για σενα και καθε "εσενα".Εναν μονο καθε φορα.Δεν υπαρχουν ορθιοι στο μπαρ .Ποτε δε γεμίζει με κόσμο και δεν αποφασίζεις ποτε απο τα πριν οτι θα πας.Απλά μια μέρα,η μα νύχτα ,μπαίνεις μέσα.Σα να χες ραντεβού.Και επρεπε να πας.

Δε θυμάμαι πότε βγήκα.Τι ωρα ηταν και πόσο έμεινα εκεί.Θυμάμαι μόνο ,ότι πλεον,προσδιοριστηκε σαν αλήθεια μου.Θα ξαναπάω μια μέρα.Aλλα θα ναι αλλιως.Εχω μια μνήμη γνώσης μεσα μου γιαυτό. Εχω μια μνημη υποχρέωσης .Εχω μια μνημη απάντησης.Εχω μια μνημη συγχωρεσης και μια μνημη πολέμου.Eχω μια μνημη φρικης και μια μνημη αφθαστης τρυφεροτητας...Αυτα, ηταν και οτι πληρωσα......

*nNoe*

"αναφορά 17.04.2013"

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ 

Οτι χρωστούσε σε διαύγεια το φύσηξε μ εναν κρύο βοριά πάνω στις αδυναμίες .Με τον ήλιο να φωτίζει καθαρά τ αποστήματα και το φως να τονίζει ότι ακριβώς δεν μπορεί να θεραπευτεί ,εκτεθειμένο σαν ελεημοσύνη στις βιαστικές ματιές των περαστικών.Ειδαν τα ονειρά τους σε γιγαντοαφίσες ,τους εφιάλτες τους σε σειρές στην τηλεόραση,κατάλαβαν λίγο πριν κοιμηθούν πως , αυτό που τους χάλάρωνε ηταν αυτό το ιδιο που τους κρατούσε στην τσίτα,μα δε μπόρεσαν να κάνουν τίποτα περισσότερο απο το να κλείσουν τα μάτια.Μια άλλη ζωή θα περίμενε για πάντα ,μια άλλη Ανοιξη θα παραμόνευε πάντα και αυτοι θα το ξεραν κάθε φορά που θ άλλαζαν βήμα στο δρόμο ,μα ποτέ κατευθυνση.Μάταια θα προσδοκούσαν κάποιος,κάτι ν αλλάξει αυτα τα δεδομένα.Οσο η Ανοιξη προχωρούσε μια εμμονή είχε καρφωθεί στο μυαλό τους .Πως αυτή η Ανοιξη κρατάει ένα κρύο μαχαίρι και τους ψάχνει.Οτι της ελειπε σε ζέστα ,το έψαχνε στο δικό τους αίμα.Και δεν ήθελαν να τη συναντήσουν .Καθόλου.Κ ας έλεγαν πως την αγαπούσαν.Δεν την αγαπούσαν διόλου.Τους τρόμαζε.Αυτή την αλήθεια τους ,την έκαναν σύννεφα και τα βαλαν να παιζουν μπιλιάρδο στη γαλάζια τσόχα της εναπομεινουσας ματαιοδοξία τους .Και γελούσαν .μιλούσαν δυνατά η ακόμα και σιώπαιναν για μέρες .Παροντες και απόντες όλοι δε ξέρανε που πήγαιναν τα τέσσερα.Ποιος τους πίστεψε,δεν ξέρω.....Ουτε οι ίδιοι δε πιστευανε τον ευατό τους πια.Ο δρόμος για την επέλαση των δαιμόνων είχε ανοίξει.Το κάστρο είχε παρθεί απ τα μέσα.....

*nNoe*

16 Aπριλη

Απουσία λογου -παρουσία χρωμάτων

*nNoe*

Πειραγμένα χρώματα

Πειραγμένα χρώματα στη δύση και λίγες ψιχάλες το μεσημέρι

*nNoe*

14 Aπρίλη ( Βίντεο)

14 Απρίλη.Ζωντάνεψε λέμε,,,abra catabra...

 ΒΙΝΤΕΟ με πλάνα απο κινηση νεφών

*nNoe*

3 σε 1

3 χρώματα στη δυση

*nNoe*