31 Ioυλίου,τελευταία μέρα

Εδω και κανα δίωρο εδυσε ο ήλιος της τελευταίας μέρας του Ιουλη.Αυτος ο μήνας μου πρόσφερε παρα πολλους espreso frendo απο δυο εξαιρετικα καταστήματα ,ενα στη δουλεια μου,και αλλο ενα στη πλατεια Κυψελης τους οποιος αγοραζα με 23% φπα ενω κ απο αυριο παλι με 23% θα τον αγοραζω εκτος αν κανω κοπανα απο τη δουλεια και τον πιω με 13% στη καφετερια..Αυτος ο καφες δροσισε τα πρωινα μου και τ απογευματα μου και μ εκανε ν αντεξω τις ζεστες και τις δροσερες μερες του μηνα αυτου.

Σημερα εκανε την ιδια περιπου ζεστη με χτες,αλλα φύσαγε πιο πολύ.Ο ανεμος ηταν ζεστός και νομιζω οτι αμα ειμουνα στη θαλασσα θα ηταν ενας τελειος ανεμος .Αν μαλιστα ειχα μαυρισει,ο ανεμος θα φυσουσε στα πυροξανθα μαλλια μου και θα χαιδευε καθε πτυχη του αλμυρισμενου μου κορμιου.Ομως δεν ειμουνα στη Θαλασσα κ αυτο δεν τον εκανε τέλειο και φυσικα τα μαλλια μου παρεμειναν καστανα ενω το κορμι μου εσταζε ιδρωτα .

Χτες ηταν μια δυσκολη νυχτα .Αυτο το καταλαβα επειδη κανεις δεν εκανε σεξ στη γειτονια και δε φωναζε κανεις .Μονο κατι μαυροι τσακωθηκαν στις 4 το πρωι αλλα αυτο ειναι κατι που μπορει να συμβει και τον Φεβρουαριο.Επισης  σημερα ειχε συμπαθητικες δυσεις απο τις οποιες τραβηξα και μερικες φωτογραφιες

30 Ioυλίου

Aκομα μια ζεστη καλοκαιρινή μέρα.Η θερμοκρασία πρεπει ν ανεβηκε κανα δυο βαθμους ακομα σε σχεση με χτες.Εφτασε τους 36 μεσα στο σπιτι,τωρα εξω δεν ξερω ακριβως ποσο ,καπου στους 38 πρεπει να πηγε χοντρικα.Το χτεσινο βραδυ ηταν ακομα ενα δυσκολο βραδυ με πολλα ντους ,και νομιζω κ αποψε θα ναι μια δυσκολη βραδυα.Τι να κανουμε ,ετσι ειναι το καλοκαιρι στη πολη.Ειναι πανως μια ωραια εποχη για τα φρουτα,εχει πολυ ωραια ροδακινα ,και αχλάδια κοντούλες .Πολυ νόστιμα και ζουμερά.Σταφύλια δεν εχω φάει ακόμα,θα φάω στο χωριο μου τον Αυγουστο που θα παω καθως και συκα.Οι ανθρωποι ειναι λιγοι γενικα στη Κυψελη αυτη την εποχη,και τα βραδυα ακουω πολα βογγητα απο ανοιχτες πορτες ,καθως και τζιτζίκα.Τα τζιτζικια εχουν ενα μεγαλύετρο αγχος για να ζευγαρωσουν γιατι μετα το καλοκαιρι θα πεθανουν.Επισης τα αρσενικα τζιτζικια ειναι κουφα εκτος απο τα θυληκα τα οποια ειναι μουγκα.Τα αρσενικα κανουν τζι τζι τζι συνεχεια καλωντας τα θυληκα τα οποια δε λενε τιποτα.Λιγο πριν τα αρσενικα παθουν λαρυγγιτιδα τα θηλυκα πανε και ζευγαρωνουν μαζι τους .Ο λογος που πανε ειναι οτι δεν αντεχουν αλλο το τζι τζι τζι.Με τους ανθρωπους ειναι διαφορετικα διοτι κανεις δεν ειναι κουφος και ετσι ολοι ξερουμε οτι χτες στη κυψελη εδω στα γυρω τετραγωνα ο τυπος στο 3 οροφο δυο στενα παραπερα χτες ειχε σεξ.Αυτα.Μετά τις 20:00 ειχε ωραία χρώματα

                                               *nNoe*

26 Ioύλη

Μεσημερι Aπόγευμα 26ης Ιούλη.16:18

20:28

                                           *nNoe*

"409 Ασπασία"

Βρισκόμαστε στην Πλάκα ,μια μερα του Ιούλη.Για την ακριβεια βρισκόμαστε κάτω απο τον καυτό ήλιο της Πλάκας στην Αθήνα .Και πεινάμε.Νιώθουμε τον ζεστό άνεμο ,ακούμε το γουργουρητο της κοιλιάς μας και τα τζιτζίκια που που εχουν ξεκουφάνει την πλάση με το αιτημά τους να ζευγαρώσουν.Και ξαφνικά κρατάμε στα χέρια μας,ενα ζεστό σουβλάκι πίτα γύρο.Η πίτα είνα αλάδωτη ,έχει αρπαξει ελαφρά στα κάρβουνα, ο γύρος ειναι φρέσκος και μοσχομυρίζει,η ντομάτα ειναι κατακόκκινη και αυθεντική,το κρεμύδι ζουμερό και το τζατζίκι φρέσκο σαν αυτό που φάγαμε το Πάσχα απο τα χεράκια της ξαδέρφης μας.Α! Επίσης έχει και λίγο κόκκινο πιπέρι παραπάνω.Το τρώμε μπουκιά τη μπουκιά και το φχαριστιόμαστε όσο τίποτα.Είναι τέλειο.Είναι αυτό που θέλαμε.Και το τρωμε με όρεξη και βουλιμία.Και τότε διψάμε.Θέλουμε μια μπύρα.


Βρισκόμαστε στην Ακρόπολη απο κάτω ,σε μια ελιά αραχτοί.Και έχουμε στα χέρια μας,ενα μπουκάλι παγωμένης μπύρας.Τόσο παγωμένης ,σχεδόν τσαφωμένης(με κρύσταλάκια πάγου).Ποτήρι δεν έχουμε .Πίνουμε απο το μπουκάλι.Γουλιά τη γουλιά νομίζουμε οτι αυτη η πουτάνα η μπύρα θα μπορούσε να είναι το νέκταρ των θεών.Τόσο πολυ τη γουστάρουμε.Η μπύρα τελειώνει πριν ζεσταθεί και μείς σκεφτόμαστε πως τα πράγματα ,για καποιο λόγο ,πανε ακριβώς οπως τα θέλουμε.Και κει που έχουμε σκάσει ενα χαμόγελο ευτυχίας και το αεράκι μας χαιδευει τα μαλλιά,και η ματιά μας απλώνεται πανω απο τη πρωτεουσα σε κάθε κατευθυνση,σκεφτόμαστε ,το εξης .." α ρε να χαμε και μια γκόμενα τώρα."


Βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο που ειμασταν και πριν.Κατω απο την ελια,κάτω απο την Ακρόπολη και έχουμε πιεί την πιο γαμάτη μπύρα που έχουμε πιει ποτέ και έχουμε αρχίσει να θελουμε γυναίκα.Και ξαφνικά σκάει εκει αναμεσα απο τις πετρες τις Αρχαιες και τις ελιές η Ασπασία .Θεογκόμενα.Στην αρχη δε καταλαβάινουμε ποια ειναι,γιατι δεν ειναι και συνηθισμενό πραμα να σκαει μια τυπισα με χιτωνα λευκό και διαφανο που αφηνει να διαγραφονται απο κατω τα στηθια της οι ρογες της οι μηροι της τα γονατα της ,σανδάλια ,κότσο τα ξανθα της μαλιά,και να μυριζει αγριόσκινα και γιασεμιά.Μόλις όμως μας πλησιάζει ,μας κοιταζει στα μάτια με το πιο προκλητικο δυεισδητικό και συνάμα άγριο και ξεσηκωτικό βλέμμα κάθεται δίπλα μας,μας πιανει το μπούτι και μας λεει στα αυτι....με τα πιο κόκκινα χείλα που ειδαμε ποτε.,..." :

"θα σε γαμήσω οπως δε γαμησα ποτε τον Περικλή,αρκει να μου απαντησεις σ ενα ερωτημα".... tότε Και μονο τοτε.... αντιλαμβανόμαστε οτι αφενός η μπύρα κάτι άλλο ειχε εκτος απο κριθαρι,και εμεις για καποιο λογο ζουμε τα ανομολόγητα....


Ειπαμε που βρισκομαστε ετσι?Κατω απο την Ακροπολη ,κατω απο την Ελιά ,εχουμε φαει το σουβλάκι μας,εχουμε πιει τη μπύρα μας,θέλαμε να γαμήσουμε,και μαζί μας ειναι η Ασπασία του Περικλή,ετοιμη ν απατησει το φαντασμα του αντρα της ,αν της απαντήσουμε μια ερωτηση! Μονο μια!! Λεμε κ εμεις τοτε ...με υφος λιγωμενο..."τι ερωτηση ?οτι ερωτηση θες,,οτι απαντηση...πια απαντηση θες?σε ποια ερωτηση ?καντηνε".Το οτι η Ασπασια εχει πεθανει εδω και κατι χιλίαδες χρόνια δεν μας απασχολεί καθόλου.Τοσο πολυ θελουμε να την παρουμε.Και η Ασπασια προχωράει στο ερωτημά της :

-" ποια ειναι η μεση τιμη θερμοκρασιας στην επιφανεια του αστεροειδη " 409Ασπασια" που ανακαλύφθηκε το 1895 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά και ονομαστηκε ετσι προς τιμήν μου ????"

-Μα.....μα,,αυτο ειναι γνωστο ψελίζουμε!!! Κ οχι μονο αυτο,αλλα κ αλλα πολλα!! Η διάμετρος της Ασπασίας υπολογίσθηκε σε 161,6 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 4,42 τετράκις εκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. O φασματικός τύπος της είναι C (ανθρακούχος), ενώ το άλβεδό της είναι 0,061 (από δεδομένα του IRAS). Η Ασπασία περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 9 ώρες και 1 λεπτό. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 100 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν.!!!!!!!!!!!


Βρισκόμαστε στη Κυψέλη.Στον πέμπτο οροφο.Βράζουμε στους 34 c μεσα στο σπιτι και εχουμε ανοιξει το ac.Εχουμε παρει εναν εσπρεσο φρεντο απο τη πλατεία ,γιατι οι φίλοι μας ,δε μας κανουν δωρο την επρεσιερα που θέλουμε διακαως τοσο καιρο τωρα.Απεναντί μας ,στο απεναντι μπαλκονι εχουμε ενα τυπο που βγαινει και σκουπιζει τις αδειες βερνατες του ,φορωντας ενα μαυρο σωβρακο,ενα μαυρο φανελακι,εχει τριχες παντου ,ιδρωνει και τον λενε Περικλη.Ανοιγουμε τη πορτα μας και καθομαστε απεναντι του του ωστε να μας δει.Μολις μας δει του φωναζουμε με οση δυναμη εχουμε :

-ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΣΤΕΡΟΕΙΔΗΣ ΠΟΤΕΕΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ --ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕ ΠΑΠΑΡΑ......Ε ΠΑΠΑΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

 

 

 (Η Ασπασία (Aspasia) είναι ένας πολύ μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 7,62,Η Κύρια Ζώνη των Αστεροειδών είναι περιοχή ανάμεσα στις τροχιές του Άρη και του Δία στην οποία εντοπίζονται οι περισσότεροι αστεροειδείς του ηλιακού συστήματος)

 

 

                                                                                 *nNoe*

 

 

Το "datsun"( σε ζητώ..)

Λοιπον....ναι,υπάρχουν μερικές μικρές ,σύντομες ιστορίες ,που πρέπει κάποιος να διηγηθεί.Δεν έχουν κανέναν επιμορφωτικό σκοπό,ούτε στοχεύουν κάπου ιδιαίτερα.Είναι ...πως να το πω....μικρές,αληθινές,μαλακισμένες ιστορίες.


(μια μέρα πριν την Πανσέληνο του Ιούλη,πίσω απο το γιασεμί της βεράντας)







Αυτή είναι η ιστορία ενος αγροτικού datsun ,χρώματος λευκού,που πάρκαρε καποιος ,κάποια νύχτα σ ένα δρόμο μερικά τετράγωνα ,κάτω απο την πλατεία Κυψέλης.Στο παρμπριζ υπήρχε ενα χειρόγραφο σημείωμα.Το σημέιωμα αυτό,έλεγε: " ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΛΟΓΩ ΑΝΑΓΚΗΣ,Τηλ..6941.....563."Περνούσα συχνά απο εκεί και το έβλεπα.Και το datsun και το σημείωμα.Το δα βρεγμένο απο τις βροχές,μια φορά το δα χιονισμένο,πολλες φορες το ειδα με σκόνη .Παντα εκεί,πάντα παρατημένο,πάντα με το σημειωμά του,στο παρμπίζ.

Μια μέρα ,είδα κάτι διαφορετικό.Κάτω απο το σημείωμα,απο την εξωτερική πλευρά ,υπήρχε ένα αλλο σημείωμα.Αυτο το σημείωμα,έλεγε : "XΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΜΑΞΙ.ΣΑΣ ΠΑΙΡΝΩ ΤΗΛΈΦΩΝΟ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΤΕ.ΠΑΡΤΕ ΜΕ ΕΣΕΙΣ ,ΣΤΟ 6985....747".

Κοίτα να δεις ,σκέφτηκα.Πρώτη φορά το έβλεπα αυτό.Μου θύμισε ,τα μυνήματα που γράφαμε στο θρανίο οταν είμασταν στο γυμνάσιο και στο λύκειο,με την ελπίδα να τα δει καποιος η ,...κάποια(κυρίως κάποια) απο την απογευματινη βαρδυα του αλλου Λυκείου που συστεγαζόματαν,και να μας απαντήσει.Κ αυτό πολλές φορές πετύχαινε.Απο το "γεια σου ,τι κανεις ?βαριέμαι "....και το "κ εγω βαριέμαι...,πως να ναι,σκατα ειμαι ,σ αρεσουν οι ΕLO? " ,μέχρι ολόκληρα κατεβατά ,μας περίμεναν την άλλη μέρα και ενας ιδότυπος διάλογος έδινε κ έπαιρνε...Ωραίες μέρες....ουφφ...αλλά οκ,δεν ειναι αυτή η ιστορία μας.Αυτο απλά το σκέφτηκα.Πάμε πάλι στο Datsun.

O καιρός περνούσε και δεν υπήρχε καμιά εξέλιξη.Τα βρήκαν ?Δε τα βρήκαν?Αγνωστο.Μέχρι μια μέρα ,που είδα και τρίτο σημείωμα,κάτω απο το δεύτερο,αλλά απο τη μεσα μεριά του παρμπριζ!!! Το σημείωμα αυτό έλεγε." ΜΟΥ ΚΟΨΑΝ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ,ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ,ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑΝ,ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΕΦΤΑ ,ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ,ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΥΨΕΛΗΣ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΙΣ 5 Τ ΑΠΟΓΕΥΜΑ."

Μαλάααακα,σκέφτηκα!!! show!! Πρέπει να πάω σ αυτο το ραντεβού.Απο περιέργεια και μόνο!! Ετσι σκέφτηκα κ ενθουσιάστηκα! Αλλά εκέινη την ημέρα ,δεν μπορούσα να πάω πουθενά γιατι πολύ απλά είχα πάει στο χωριό μου εκτακτα,κ ετσι δε θα μάθαινα ποτε τι απεγινε και κυρίως ποιοι,ηταν αυτοι οι δυο που προσπαθουσαν να μιλήσουν.Οταν γύρισα απο το χωριό,ηταν λίγο μετα τον 15 Αυγουστο! `Η Κυψέλη ηταν σχεδον άδεια ,αλλά το datsun παρέμενε εκεί ,με τέταρο σημείωμα εξωτερικά του παρμπριζ!! Πηγα να δω τι έγραφε.Και να τι έγραφε :" ΔΕΝ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ,Κ ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΜΑΞΙ.ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΑΜΜΕΣΑ.ΤΟ ΘΕΛΩ!!!ΠΛΗΡΩΝΩ ΟΣΑ ΟΣΑ!!"

Πω....ρε τι γίνεται εδω?? Είχα σκάσει στη κυριολέξία.Και οχι μόνο απο την περιέργεια ,αλλά είχα και θυμό.Και νεύρα!!Ρε μπας και μαλακίζονται όλοι σ αυτη την ηλίθια ιστορία ,σκέφτηκα,αλλά και πάλι το βρήκα τόσο χαζό  για να συμβαίνει αυτό.Σκεφτηκα ,μεχρι και να τη στήσω καραούλι να τσακώσω τον  έναν απ τους δυο,κ  ίσως εγω να καταφέρω να τους κάνω να συναντηθούν.Το χω κ αυτό το Σαμαρείτικο.να βοηθάω κόσμο...ξέρω γω?Κατι να κανα...

Εκει που τα σκεφτόμουνα αυτά και πριν περάσει μια βδομάδα,να κ αλλο μύνημα χειρόγραφο απο την  μέση μεριά του παρμπριζ.Το σημείωμα αυτό έλεγε "ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ,ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΧΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ.ΤΟ ΔΙΝΩ ΟΣΟ ΟΣΟ.ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.ΔΕΝ ΗΡΘΑ ΣΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΓΙΑΤΙ ΑΡΡΩΣΤΗΣΑ ΚΑΙ ΕΙΜΟΥΝΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΕ 3 ΜΕΡΕΣ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ,ΣΤΙς 11 ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠ Τ ΑΜΑΞΙ".


Αυτο δε θα το χανα με τιποτα!!! Θα στηνομουνα και θα τους εβλεπα.Δε το χανα σας λεω.Θα καθομουνα ολη μερα μεχρι να εμφανιστουν.Αυτο κ εκανα.Πηρα αδεια απο τη δουλειά ,αγόρασα ενα εσπρεσο φρέντο κ ατσησα καραούλι να δω την εξέλιξη!!Περιμενα απο τις 10:30 Το πρωι ,μεχρι τις 23:30 Την νύχτα της ίδιας μέρας.ΚΑΝΕΝΑΣ!!! Δεν ειχε εμφανιστει κανένας.Ενιωσα σαν ο πιο τελευταίος μαλάκας της πόλης.Μα με τι παω κ ασχολουμαι ?Γιατι χαλασα μια μερα αδειας ?Τι σκατα εχω στο μυαλό μου?Ποσο αδεια πρεπει να ναι η ζωη μου για ν ασολουμαι μ όλες αυτες τις αηδίες ??Αυτα σκεφτόμουνα και τα χα πάρει αγρια.Κάπνισα το τελευταίο τσιγάρο απ το δευτερο πακέτο κ έκανα να φυγω.

Οταν ακουσα το datsun να βάζει μπροστά,είχα γυρισμένη την πλάτη μου κ εφευγα απο εκει.Οταν γύρισα το κεφάλι μου,το datsun ειχε ξεπαρκάρει.Πέρασε ξυστά δίπλα μου και ορκίζομαι δε είδα κανέναν στο τιμόνι.Τ ορκίζομαι.Ορκίζομαι επίσης ,οτι δε εκοψε πουθενα,πέρασε ολα τα φανάρια ,εφτασε στη Πατησιων και εστριψε αριστερά.Δε πιστευα στα μάτια μου κ ενιωσα φόβο.Για μένα.Τρόμο,όχι φόβο.Πηγα σπιτι και εκλαψα.Πολύ.Δεν ήξερα γιατι εκλαιγα.Ειμουν χάλια.Πιο χάλια δεν υπηρξα ποτέ.Πολυ αργα μεσα στη νύχτα ,ειδα σ ενα ειδησεογραφικο Portal ,την πιο παραξενη είδηση.

"Eνα λευκό datsun έπεσε στο λιμάνι του Πειραιά.Ανασύρθηκαν δυο πτώματα .Ο οδηγος και η συνοδηγός".....

                                            *nNoe*

20 Ιουλίου

Μετά τη Δύση.20:45

                                        *nNoe*

"Το μαγικο παραθυρο"

Ειναι ΄'ενα μαγικό παράθυρο,απ το οποίο μπορείς να δεις τον κόσμο ν αλλάζει,την ωρα που αλλαζει και δε το παίρνει καν χαμπάρι.Μπορείς ν ακούσεις τις δικαιολογίες των φίλων σου,των γνωστών σου ,για την ξαφνική τους εξαφάνιση,μπορείς να μυρίσεις τον φόβο τους ,μπορεις ν ακουσεις τις σκέψεις τους,μπορείς να δεις την γύμνια τους ,την αλλαζονεία τους , τ ασθενοφόρα που μεταφέρουν τον πληγωμενο εγωισμό τους, τις μικρές μάγισσες που τους γοητεύουν με φτηνά κόλπα,τις μέλλισσες που τους στραγγίζουν το μέλι απ το μυαλό τους,τις σφήκες που απομυζούνε το αιμα των πληγών τους...

Δεν ειναι ένα απλό παράθυρο αυτό.Και συ αλήθεια , πρέπει να ν αντέχεις για να δεις απ αυτο το παράθυρο. Θα δεις και τον ευατό σου ν αλλάζει ,θα τον δεις να περπατά μπροστά σου και να κάνει ότι και οι άλλοι.Θα ναι σαν να χεις πεθάνει και βλέπεις τα πάντα ,αλλα χωρίς να νιώθεις την αδιαφορία που νιώθουν οι νεκροί.Εσυ θα μπορείς να νιώσεις την αλήθεια τους ,μια αλήθεια που θα σ αφήνει μόνο σου ,χωρίς αυτούς ακομα και χωρίς εσένα.Οτι και να βρουν να σου πουν,θα ξερεις ηδη τα ψεματα τους,θα ξερεις τους λόγους που στα λενε και θα νιώσεις για όσο αντέξεις ,την απόλυτη μοναξιά σου στην ουσία της.Θα σε δεις να σε προδίδεις ...ακομα και συ ,εσενα....

Δε θα κατηγορήσεις κανέναν ,δε θα θυμώσεις σε κανέναν ,δε θ απαιτήσεις απο κανέναν .Θα εύχεσαι μονο,να μην είχες κοιτάξει ποτέ απο αυτο το παράθυρο......Αλλα θα ναι αργά....Και θα πρέπει να συνεχίσεις να ζεις και μετά απ αυτη τη γνώση.Και θα σπας το κεφάλι σου να θυμηθεις ,ποτε εσυ ζήτησες αυτή την γνώση και τι σ εκανε να την ζητήσεις.....και θα ελπίζεις .Οχι να ξεχάσεις τι είδες,μα κατι πολυ πιο απελπιστικα δυσκολο μα και απλο συνάμα.......Να μπορεσεις να φυγεις απ αυτο το παραθυρο και να ζησεις .Την κάθε στιγμή σου μεσα σ αυτον τον κόσμο.Αυτον τον συγκεριμενο κοσμο που ειδες μεσα απ αυτο το μαγικο παράθυρο...

05:45
Ξημερώνει .Γλυκά,ζεστά μα και δροσερά.
Ειδα ενα παράθυρο στον ύπνο μου.
Ενα παράθυρο μαγικό....
Ενα πυκνό και πλούσιο σ άνθια ,γιασεμί ,το σκέπαζε.....
Μονάχο του ,σ ένα σπίτι παλιό,με τα δωματιά του γεμάτα καθρέπτες και βαριά ξύλινα έπιπλα ,σκεπασμένα με λευκά σεντόνια.......
Και γω στεκόμουν εκεί και κοίταζα,τον κόσμο ,για ωρα απαγορευτικά πολύ,τόσο πολυ, που ξεχάστηκα να κοιτάζω...ξεχασα ποιος ειμουν,ξέχασα το γιατι και το διοτι,ξεχασα την ερωτηση ,ξεχασα και την απαντηση....με αποσυνθεσε η γνωση και εγινα χωρις να το καταλαβω μερος του,εγινα κ εγω αυτο το παράθυρο....
Και περιμενα-λέει- καποιον να ρθει,να κοιτάξει μέσα απο μένα ....


(Χαζή κουβέντα και σενάριο
που παίρνει Όσκαρ στην οδύνη
πολλά που υπόσχεται το αύριο
μα τίποτε ποτέ δε δίνει.
Εμένα ρώτα με, που είδα
τι θέμα μου 'βαλε ο Θεός μου
να γράφω χρόνια στη σελίδα
«κάθε στιγμή να ζεις του Κόσμου».)

                                          *nNoe*

¨Χαρούμενος τωρα?"

Κάθε μέρα,όταν επέστρεφε σπίτι,έπρεπε να τους πει ,μια ιστορία απ τον έξω κόσμο.Ενιωθε πως ετσι δεν εφευγαν και επίσης υπηρχε κάποιος να τον περιμένει στην επιστροφή του.Η πόλη είχε απο καιρό αδειάσει.Τα κτίρια ,αδεια απο ενοίκους,τα μαγαζιά έρημα τα περισσότερα λεηλατημένα με σπασμένες τις τζαμαρίες,τράπεζες κάπνιζαν επι μέρες ,το ίδιο τα βενζινάδικα ,και τα μεγάλα πλοία στο λιμάνι.

Χτες είχε δεί ένα ψηλό άντρα ,στη συμβολή δυο λεωφόρων,να τεντώνει τα χέρια του και να κοβει τις φλέβες του ,κατά μήκος.Η όψη του μαύρη,το αίμα του πίδακες σκουρόχρωμου υγρού.Ο ήλιος πίσω του τον φωτιζε σαν σύμβολο ονειρικό.Κρύφτηκε σ ενα υπόγειο.Σε μια γωνιά ,ανθρωπινες φιγούρες απο άλλον αιώνα,φορωντας κουρέλια και ζέχνοντας δυσωδία,έτρωγαν με τα χέρια ενα λιπόσαρκο αρνί.Αίσθηση αναγούλας τον κυρίευσε.Ετρεξε.Βρέθηκε αγνωστο πως ,δεμένος σε μια κουνιστή καρέκλα.Μια γριά σαν πεθαμένη ,ωχρή, με ζάρες στο πρόσωπο,χωρις δόντια ,γεμάτη σάλια και υγρα που τρέχανε απο σπυριά που ηταν γεμάτη,του έχωνε στο στομα ενα σάπιο ροδάκινο,απο μια λαική που μόλις είχε τελειώσει.

-Σου δίνω τα παντα ,του ελεγε,και συ....?Εσυ μ αποστρέφεσαι...Φατο! Φάτο!! Eισαι τοσο τυχερός και τοσο ακατάδεκτος μαζί.

Οτι και να έλεγε ,δεν ειχε σημασία.Οτι και να ζουσε δεν ειχε σημασία.Αν κάτι φαινόταν να χει σημασία,ήταν πως μια ιστορία ,τους έκανε να μη φευγουν κ ετσι ειχε κ αυτός μια παρέα να τον περιμένει.

Μια μέρα,δε είχε τίποτα να πεί.Στο στόμα του είχε σύρματα .Του τα χαν χωσει εκει,σκιζοντας του το σαγόνι και ολη τη γνάθο ,μια συμμορία απο μαύρους και πολωνούς μ ένα τομάρι Ελληνα για αρχηγό.Ηταν η συμμορία της Ερλίκης.Ανάθεμα και αν ήξερε τι σήμαινε.Ειχε ακουσει πολλες ιστορίες για αυτούς ,ποτέ δε ένιωσε οτι τον αφορούσαν.Οταν γύρισε σπίτι μες στα αίματα ,λιποθύμησε.

Οταν συνήρθε δεν υπήρχε κανείς.Εφυγαν .Μια μερα δε μπορεσε να μιλήσει κ εφυγαν.Επρεπε να ζήσει με το χειρότερο φόβο του.Διαλυμμένος απ τον πόνο και την φρίκη,τραβούσε για τη δουλειά του.Την επόμενη,η πορτα στη δουλειά του δεν άνοιγε.Ενας στρατός απο τρωκτικά ειχε καταλάβει τα πάντα .Του πεταξανε την απολυσή του κατω απο τη πόρτα .

Τράβηξε κατα τη θάλασσα.Μαζί του εκατμμύρια καρδιές βγαλμένες απο άγνωστα του σώματα ,πάλλονταν και σπαρτάριζαν μεσα στα αίματα .Ολόκληρη η λεωφόρος της πόλης που οδηγούσε στη θάλασσα ,ειχε γεμίσει ματωμένες καρδιές που προχωρούσαν και σπαρτάριζαν.Αναμεσα τους κ αυτός.Ο ηλιος τις στέγνωνε απο τα αίματα τους και μια μια ,πέθαινε αφυδατωμένη.Μολις πεθαινε,αλάφρωνε τόσο που ο σιγανός άνεμος τις μετεφερε ψηλά.Σε λίγο σμήνη απο νεκρές καρδιές ,έμοιαζαν με μαυρα φύλα στο φως του ήλιου παρασυρμένα απο τον καλοκαιρινό άνεμο.

Εφτασε στη θάλασσα ,μονος του.Καμια καρδιά δεν τα χε καταφέρει να φτάσει μεχρι εκει.Το νερό στραφτάλιζε γαλάζιο.Εβγαλε την καρδιά του και την πέταξε στο νερό.Πρόλαβε να ψιθυρίσει προς τον ουρανο.....

-"χαρούμενος τωρα?"



 Δύση .    20:17

                                                 *nNoe*

15 Ιουλίου

Στη δύση.Με σύννεφα.

20:12

                                   *nNoe*

"Ανησυχίες ενός ζωντανού"

Αυτός ο τύπος απο το γραφείο κηδειών ,εξακολουθεί και μ ανησυχεί.Οπως περνάω έξω απο το μαγαζί του,είδα εδω και κάτι μέρες,οτι (μάλλον) έχει δημιουργήσει εναν κλώνο του.(Τον εχω ικανο,παιζει να ειναι ενας διαστραμενος επιστημονας που κανει πειραματα με κλωνους και το παιζει επαγγελματιας που διατηρει γραφειο κηδειων..)

Ειναι ενας δευτερος τύπος ,λοιπον,ακριβως σαν αυτον,το ίδιο λιπόσαρκος,με τα ίδια γυαλιά,με το ίδιο ποτήρι φραπέ μπροστά του και το ίδιο βλέμμα-βουντού προς τα έξω.Μεταξύ τους δεν τους είδα να μιλανε ποτέ,κοιτάνε με το ίδιο γεματο λιπος βλέμμα -βουντού εξω στο δρόμο κ εχουν μπροστά τους απο ενα ποτηρι φραπέ.Καθονται διπλα δίπλα και γεμίζουν τον χώρο. πισω απο το γραφειο.Τα ερωτήματα με βασανίζουν."Γιατι να δημιουργήσει εναν κλώνο?" Πως τα κατάφερε?" "Και αν δεν ειναι κλώνος ,τοτε τι του ειναι ?Αδερφος δίδυμος?"Ολο αυτο που κάνουν ,ειναι σχέδιο ,ειμια σιγουρος γιαυτό,αλλα δεν εχω επαρκείς αποδείξεις γιαυτό.

Οπωσδήποτε ,είναι επικίνδυνο να περνάς έξω απο αυτό το συγεκριμένο γραφείο,αλλά όσον μ αφορά κάθε φορά το ξεχνάω και το θυμάμαι μόνο οταν περνάω απο μπροστά γιατι απο κει ειναι ο δρομος μου,συν οτι εχει και σκια ,ενω απο το απέναντι πεζοδρόμιο ΄έχει πάντα ήλιο την ώρα που περνάω εγώ.Οταν περνω απ εξω λοιπον ,νιώθω πρωτα τη ματιά τους και αναγκαστικά γυρίζω.Μαζί με τη ματιά τους ακούω και μια φράση στο μυαλο μου...

-" πέθανε ρε....νεκρός εισαι ετσι κ αλλιως,γιατί δε πεθαίνεις ?εχω κ εξοδα...πεθανε ρε...τι τωρα τι αυριο,τι μετα απο λόγα χρόνια?...πέθανε ,.,,μη το ζορίζεις ....δεν εχει αξία και νόημα πια " δεν εχεις μελλον ,τι μέλλον να χεις ?αμα σ απολυσουν απο τη δουλειά,παει χάθηκες,"..γυναικα δεν εχεις ,παιδια δεν εχεις ,καμμένο και χαμένο κορμί εισαι"..."τελειωνέ το "....."εχουμε κ αναγκες,η εφορια με κυνηγαει,φπα δεν εχω πληρώσει,κανεις δεν εχει να με πληρωσει,η γυναικα μου μ απαταει,τα παιδια μου πεινάνε...ψοφα ρε,ψοφα..."

Απ την άλλη πάλι κ εγω,πρέπει να ομολογήσω σ αυτό το σημείο ,οτι τοτε μια πιάνει μια διετραμμένη επιθυμία να μπω μέσα.Σαν επισκεψη ρε παιδι μου.Πως πας σ ενα μουσείο.Εν αναγκη αν ειναι,να πληρωσω κιολας.Θα θελα να δω το υπογειο με τα φέρετρα,αν ειμαι τυχερος και εχουν και κανα κουφαρι εκει,ακόμα καλύτερα,η θα μπρουσαν να εχουν ενα τεραστιο ψυγειο που θα κρατανε τα πτωματα ,μεχρι οι συγγενεις τους να βρουν λεφτα να τους παρουν ενα αξιοπρεπες φέρετρο.Ενα ψυγείο με νεκρους..ουαου...θα ναι οπως ενα ψυγειο με τουρτες που περιμενουν υπομονετικα τη σειρα τους να στολιστουν και να γινουν γενέθλιες.Θα θαλα να τα δω ολα αυτα.Και θα θελα να ακουσω και ιστοριες.Ειμαι λιγο ακουστικος τυπος ειναι αληθεια.Οση ωρα με ξεναγουν ,θα θελα ν ακουω τρομαχτικες συγκινησιακές ιστοριες με νεκρους, δράματα ,κλαμματα και αν ,*λεω αν-...απλα λεω ,-αν- επιαξε τιοποτα με καμια νεκροφάνεια....κατι σε spooyky δλδ....εεε....

 

Ολα ολα αυτα ,μ ανυσηχουν.Δε τα σκεφτομαι παρα μονο στο διαστημα που χρειαζεται μεχρι να περασω απο το γραφειο κηδειων .Και μεχρι τωρα ηταν ενας που καθοταν πισω απο αυτο το γραφειο.Τωρα ειναι δυο.Και οι σκεψεις μου γινανε περισσότερες.Κ αυτο μ ανησυχει.

Μετα που φευγω απο εκει ,καπως περναει όλο αυτο το βασανιστήριο.Φτανω στο γραφειο μου στα Σεπόλια ,μπαινω μέσα και ηρεμω τελείως,Εκει δε μ ενοχλει κανένας.Οι σκεψεις και οι εμμονες φευγουν.Μια σιωπη απλωνεται παντου στους 3 οροφους και αγκαλιαζει τη σκονη, τη βρωμια ,τις μυρουδιες απ τα πτωματα των κατσαριδων ,και των ζομπι τιμολογιων που παραμενουν εις πεισμα ολων ζωντανα και ζητανε να πληρωθουνε ...ολα δλδ ,ειναι υσηχα και ηρεμα.Ψυγειο δε εχει,τουρτες δεν εχει,κανεναν στην εισοδο δεν εχει,συγγενεις δεν ερχονται,φιλοι δεν ερχονται,γκομενες δεν ερχονται,ολες κ ολοι δηλωνουν μια αποστροφη για το χωρο δουλειας μου.Δε ξερω γιατι.Ειναι τοσο ηρεμα.Ενα κορακι που κ που καθεται εξω απο το παραθυρό μου και κραζει μελωδικά,μια νυχτερίδα πινει μαζι μου τον εσπρεσο μου,γιατι ειναι κομματια απο τη νυχτα που περασε.Λιγες κοτες θα θελα να χω γιατι εχει τιγκα σκουλικια,πω πω,,και για ψαρεμα αν πηγαινε κανεις απο εδω θα πρεπε να παρει σκουλικια,θελω να πω δλδ ,ολα ειναι ηρεμα ,εχει μια τεραστια βιοποικιλοτητα ο χωρος κ ειναι κ ομορφος ο γαμημενος απο μακρια.Σαν ταφος μοιαζει.........

*nNoe*

"Οι μάγισσες και το διψασμένο βατραχάκι"

Οι κακές μάγισσες,όλων των παραμυθιών.προσγειώθηκαν με τις ξύλινες σκούπες τους,σε μια μικρή πλατεία κάτω απο την Πλατεία Αμερικής στην Κυψέλη κ έκατσαν σ ενα σουβλατζίδικο για να φάνε.Μεσημέρι Κυριακής ,στα μέσα του Ιούλη ,σε μια Αθήνα που έβραζε σπορους απο καλαμπόκι στο καζάνι του ουρανού της , με το ξεθωριασμένο γαλάζιο λάδι της θάλασσας του Σαρωνικού κ ετοίμαζε "ποπ κορν "συννεφα .

Οι σκούπες απ τις μάγισσες ,μόλις αυτές έκατσαν στο τραπέζι,ξεπάρκαραν μονες τους,και πηγαν στα χερια μιας παρέας απο μαυρους μετανάστες που κάθονταν στη σκια ενος περιπτέρου και αυτοί τότε χωρίς κανεις να τους πει τίποτα,άρχισαν να καθαρίζουν την πλατεία απο τα σκουπιδια και τις κουτσουλιές των περιστεριών που είχαν αράξει κάτω απο συστάδα θάμνων και περίμεναν να πέσει καποιο συννεφένιο ποπ κορν απο τον ουρανό για να τσιμπήσουν κ αυτά..

Οι μάγισσες όλων των παραμυθιών ,παράγγειλαν κεφάλια απο ψητά αρνιά,σπληνάντερα,γαρδούμπες,συκωτάκια,κοκορέτσια και φυσικά τηγανητές πατάτες.Φορούσαν όλες ψηλά μαυρα καπέλα και οι μύτες τους ηταν γαμψές και μεγάλες.Τα προσωπά τους γεμάτες κρεατοελιές και τα νύχια τους κοφτερά τεράστια και βαμμένα κόκκινα ,απο το αίμα όλων των πλασμάτων που είχαν βασανίσει και σκοτώσει.Μεταξύ τους ,μιλούσαν με τσιριχτούς σιγανούς σιγμούς ,όμοιους μ αυτους των φιδιών.

Εγώ πέρασα απο εκεί ,την ώρα που όλες τους είχαν απο ενα κεφαλάκι αρνιού στο στόμα και ρουφουσαν το ψημένο μυαλό του.Σκέφτηκα οτι αυτό που βλέπουν τα μάτια μου,είναι κάτι τρομαχτικό και ανήκουστο να ειπωθεί.Μόλις το σκέφτηκα αυτό,τότε όλες μαζί γύρισαν προς τα μένα και με μια φωνή που ειπώθηκε απ όλες μαζι ,αλλά ακούστηκε σαν μία ,μου ειπαν: θες να φάς μαζί μας?Δε πρόφτασα να σκεφτώ την απαντηση μου και καθόμουν μαζί τους.Για φαί φυσικά ,ούτε λόγος,το μόνο που ήθελα ήταν να τις ρωτήσω, ήταν....

-".. γιατι δε βγαίνουν πια σήμερα παραμύθια, που να πρωταγωνιστούν ,αν το πρόβλημα δλδ ,ειναι στους παραμυθάδες ,η αν είναι δικό τους πρόβλημα και δε κάνουν τιποτα άλλο απο το να τρώνε."

Τότε ,με τον ίδιο τρόπο πάλι,δλδ όλες μαζί ,αλλα μια φωνή μόνο ,μου απάντησαν...

-"Πλάκα ,μας κάνεις ?Αυτό ειναι το δικό σου πρόβλημα εσένα ?Ανεργία?Συνθηκες διαβίωσης? Πολιτικά?Εργασιακά δικαιώματα ?Ψυχοφάραμακα?Αυτοκτονίες?Διαλυμένες προσωπικότητες ?Ψυχολογικα καταβαραθρωμενες συνειδησεις ??Μεταναστευτικό? Οικονομκή ανέχεια?Δε σου λένε τίποτα όλα αυτα ?Το προβλημά σου είναι γιατι δε βγάινουν καινούργια παραμυθια με μας?

Προσπάθησα να δικαιολογηθώ,την ίδια ώρα που οι μαυροι,ειχαν τελειωσει το σκούπισμα της πλατείας και ενας ενας ,ανεβαιναν πάνω στις σκούπες και πεταγαν ψηλά.Με την ακρη του ματιού μου ,τους έβεπα που πήγαιναν στα συννεφένια ποπ κορν και τα κατέβαζαν στην πλατεία και μ αυτα τάιζαν τα περιστέρια.


-"Εεεεε...οχι,ψέλισα,η αλήθεια ειναι πως ,δεν ειναι καρός για τέτοιες απορίες ,αλλα να ,όσο να ναι ,δε βλέπεις και καθε μερα μπροστά σου όλες τις μάγισσες των παραμυθιων να τρωνε κοκορέτσια,και κεφαλάκια αρνιών και να πίνουν μπύρες.(Σ αυτο το σημείο να πω,οτι η κάθε μια είχε παραγγείλει ενα τελάρο παγωμένες μπύρες,τις οποίες άνοιαγν με το μπροστινό τους δόντι και επιναν αβέρτα)Οποτε δεν ηξερα,τι να σας ρωτήσω,και σκέφτηκα να σας ρωτήσω κάτι σχετικό με σας,να σας αφορά δλδ.Καταλάβατε?"


-"Πούτσες μπλε".Μου απάντησε η "ολες μαζι ,μια φωνή"."Πολλά σκέφτεσαι,λαθος πράγματα σκέφτεσαι και γενικά "πάρτο αλλιώς" η "παρε τον πούλο μιας και μεζέ δε παίρνεις ".

Κ όπως το παν αυτό,ξαφνικά μεταμόρφώθηκαν σε κανονικές γκόμενες ,οι οποίες μοιάζαν όλες στη χιονάτη ,αλλα σε διαφορετικές εκδόσεις .Ολες εντυπωσιακές.Η φωνή τους κελάρυζε,το γέλιο τους ηταν σαγηνευτικό,τα στηθη τους σχεδον βγαλμένα έξω απο αβυσαλέα ντεκολτέ.Αλλες ψηλες,αλλες αδυνατες,αλλες γεματουλες,ενα χαος ,καθε τυπος γυναίκας καθόταν στο τραπέζι.Την ίδια ωρα ηρθανε και οι μαυροι και κατσανε κ αυτοί, μαζί μας,ενω οι σκούπες ,κυνηγούσαν κατι χρυσαυγίτες που πέρναγαν απο την αλλη πλευρα του δρόμου.


Θα πρεπε να μουνα καμποση ωρα μπροστα στην ιδρωμένη υπάλληλο του cafe.Θα πρεπε επισης να μοιαζα πολυ ταλαιπωρημένος.Θα πρεπε ,διοτι με κοιταζε με πολυ συμπόνοια,,

-Τελικά,θα παρετε κατι?Θελετε κάτι? με ρωτησε.

-Ε?

-Λεω θα παρετε κατι? ειστε περιπου μιση ωρα εδω και κοιτατε τους 7 νανους που πινουν εσπρεσο κ αναρωτιεμαι αν σας κανουν εντυπωση οι κοντοι ανθρωποι τοσο πολυ!!! Εντάξει,ειναι κοντοι.Ειναι νάνοι.Αλλα κ αυτοί ,εχουν δικαίωμα σ ενα καφε.Ε? Δεν εχουν?

-Ε? Ναι....ναι,σιγουρα.Εχουν.Ολοι εχουν.Εχουν...Ε...κ εγω...κ εγω,,,εναν εσπρεσο φρεντο θα ηθελα δεσποινίς Χιονάτη.

-Που ξέρατε τ ονομα μου?~!!!!!

-Δε γαμιεται δεσποινις μου..? δε γαμιεται??που το ξερα.... δε μου δινετε να πιω τον εσπρεσο φρεντο μοθ που τον εχω αναγκη? Ε ?κ εγω παλι...ενα φτωχο βατραχάκι ειμαι που με κυνηγαει ενας κορκόδειλος .

-Α....καλεεε...εσας κυνηγούσε??? Ε μα κ εσεις.....ηταν ερωτηση αυτη....?:"Νοεεεε....τι θα φαμεεεεεε σημερα????????",xaxaxaxaa
Μισο λεπτακι κ ο εσπρεσο φρεντο σας ,θα ειναι ετοιμος!!!

 

                              *nNoe*

Σελένιες

Οι Σελένιες είναι οι μικρές νεράιδες της ζέστης.Γεννιούνται στον βραδυνό ορίζοντα των καλοκαιριών, οταν ο ζεστός άνεμος φουντώνει τις φλογίτσες στα καντήλια των νεκροταφείων ,οταν ανάβει τα φωτα στα μοναχικά διαμερισματα των πολυκατοικιών, οταν γλυκαίνει το μαυρογάλαζο της θάλασσας στα μάτια των φάρων ,οταν ανατέλει η σελήνη του Ιούλη ,οταν φλεγονται στην δύση της, πόλεις ολόκληρες και γίνονται προσάναμμα σ οδοφράγματα έρωτα κ αναρχίας.

Οι Σελένιες αγαπούν τα μικρά κορίτσια και τους κύβους απο ζάχαρη βουτηγμένους σε χυμούς παγωμένου λεμονιού.......

 

((Κι είδα μακρυά τα φώτα τους, τ’ άπειρα, να χορεύουν,που ήταν σαν να με φώναζαν, που ήταν σαν να μου γνέφουν και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι..)

                                                 *nNoe*

"Ισα που φυσάει"

Ξέρεις πως πάνε αυτά.....υποθέτω δλδ πως ξέρεις....όλοι ξέρουν πως πάνε αυτά...έτσι νομίζω,ότι όλοι ξέρουν.Ερχεται ένα βράδυ και έχουν φύγει όλοι,έχουν κλείσει όλες σου οι ανοιχτές σελίδες ,έχουν χαθεί άνθρωποι απο τη ζωή σου,έχεις χαθεί εσυ για τη ζωή τους .Ξέρεις.,.κ ο κοσμος γυρω σου συνεχίζει να ζει τη ζωη του ,τα αμάξια,οι φωνές τα βογγητά,τα γέλια ,οι βρισιές.Ξερεις ,ολα αυτα....μπλα μπλα,μπλα....

Κ είναι αυτό το "ισα που φυσάει " του Ιούλη,που το βλέπεις στα φύλα απ το νυχτολούλουδο η ανοιγμένη μπύρα και η καρδιά σου που χτυπάει κανονικά ,μετρώντας τους χαμένους της σφυγμούς,τις ταχυκαρδίες της,τις βραδυκαρδιες της όλα αυτα τα χρόνια και στα κανει σουμα και στα βγάζει ολα μαζι ,εεεε.....χμμμ...124 και στο ανακοινώνει.Και μένεις μαλάκας.Λες τι να το κάνω ?Και δεν σου απαντάει.Σα να σου χει θυμωσει που δε πονάει και δε χανει σφυγμούς πια, που δε πηγαινει σα τρελλη ,που δε φοβαται να χτυπησει....κ αναρωτιέσαι,αν τελικα φτιάχτηκε για να συμπεριφερεται σα τρελλη και αν ολες οι καρδιες ,ειναι πιθανον τρελες σα τη δικιά σου.Αλλα δεν υπαρχει κανεις να σου απαντήσει σ αυτό το ηλιθιο ερωτημα κ ετσι συνεχιζεις να κοιτας το "ίσα που φυσάει "του Ιούλη.

Και τ αγαπάς.Ετσι ξαφνικά .Αυτο το "ισα που φυσάει".Κ καρδιά σου δλδ ,ξαφνικά ,τ αγαπάει.Της είναι αδύνατο να μείνει ύσηχη.Ειναι τρελή κ απλα στο ανακοινώνει οτι τ αγαπάει.Θυμήθηκε οτι τ αγαπούσε πάντα.Οταν πέθαινες και η γιαγια σου στιψε τα λεμόνια στο στομα...ε? Ιουλης ήτανε ....17.Θυμάται τα φύλα ης λεμονιάς.Ισα που τα φύσαγε ο ζεστός άνεμος.Τα ίδια φύλα της μάνας σου της Λεμονιάς,που ίσα που τα φύσηξε και έπεσαν.Παλι Ιουλης .Πάλι 17.Και την Αγια Μαρίνα .Που θα αγαπάει τις λεμονιές και τις μανάδες των όμορφων κοριτσιών και θα φτάνει που ίσα που θα τις φυσάει κ αυτές θα γέρνουν λικνιζοντας χρόνια γεμάτα όξινα αρώματα και διαυγείς πίκρες.

Ξέρεις πως πανε αυτά...ε? Νομίζω δλδ πως ξέρεις...υποθέτω.Δε μπορώ να μαι και σίγουρος.Κανείς δεν μπορεί να ναι σίγουρος αυτην την εποχή .Ειναι μια παράξενη εποχή,πιστευω θα συμφωνείς.Κια όλοι νομίζουν πως φυσάει πολύ.Και προσπαθυουν να κρατηθούν απο κάπου.Και ίσως να φυσάει κιόλα,εδω που τα λεμε.Καθε μέρα οι δρόμοι ειναι γεμάτοι απο φυλλα "νόμιζα πως θα ηταν σταθερό,,," νόμιζα πως άξιζε"..."΄'ηθελα να αντέξει"..."πίστευα πως τ αξιζα"..."ενιωσα τόσο προσδωμένος"..."έμοιαζε σίγουρο,αλλα τελικά δεν ήταν"..."ποιος ειμαι εγω που νομιζα στ αλήθεια ότι"....."Καθε μερα οι δρόμοι ειναι γεμάτοι απο φύλα απο ζωές που ξεχάστηκαν ,θαφτηκαν,κρεμάστηκαν....Ετσι νομιζουν όλοι ,λοιπον..πως φυσάει πολύ.Αλλα η δικιά μου καρδιά,ειναι σιγουρη πως αποψε ειδικά " ισα που φυσάει"......και τ αγάπησε...... αυτο το "ισα ",τοσο τ αγαπησε , που λες πως απ αυτο κρέμεται  ολη της η ζωη...λες πως αμα σταματήσει να φυσάει θα πεθάνει το επόμενο λεπτό....

*nNoe*

11 Ιουλίου

Δυση,20:28

                           *nNoe*

Φλασιές

15:22 Σεπολια.10 Ιούλη.

Το άσμα σ ενα καλοκαριάτικο μεσημέρι που εχει ρουφηχτει σε μια μαυρη τρύπα μνημης.Μαζι με τον χειμωνα που περασε το φθινοπωρο την Ανοιξη και οτιδηποτε υπηρχε μεσα σ αυτα.Κατω απο ενα τεραστιο πλατάνι.Να μην υπαρχει ανθρωπος σε ακτινα οσο πιανει το ματι.Σαν να δωσες ,εξετασεις ,να πετυχες ,να τελειωσε η χρονια και να  βρεθηκες εκει καταμεσης του κάμπου..Μονη παρεα η σκια.Του πλατανου. του μυρμγηκιου .Του αετου...

 

H γαλανολευκη στο βραχο της Ακρόπολης ,τ απογευμα της 10ης Ιουλη.

 Γκράφιτι στην Πλ.Αμερικής

 
 Σελήνη 3 ημερων στη δύση της

*nNoe*

Νύχτα Ιούλη

Παράθυρα με κάγκελα.Πόρτες με κάγκελα.Απο πίσω λάμπες νέον.Κατσαρίδες στο πεζοδρόμιο.Οι γέρικες πολυκατοικίες εκπνέουν ένα ζεστό ρόγχο θανάτου.Εκπνέω μαζί τους.Ο θάνατος και των δυων μας  ,κρυφτηκε σ ενα μπουκάλι μπύρας.Εκανα ένα ολόκληρο ταξίδι μόνο και μόνο να βρεθω  στη θάλασσα νύχτα, να μυρίσω τα σκίνα που είναι λίγο πριν την ακτή.Δεν .έμεινα ουτε να βρέξω  τα πόδια ,ούτε να δροσίσω μ αλμύρα το προσωπό Μονολογούσα πως δεν ειχε έρθει ακόμα η ώρα.Ελεγα ψέματα.Και το ξερα.Αυτο το καλοκαίρι χώρισα και απο τον ευατό μου ακόμα.Θα πινα και μια δευτερη μπύρα.Κοίταξα για μνήμες σε ψιλά.Ενα βράδυ του Ιούλη κάποτε σ ενα καράβι ,ίσα που εφτανε για μισή μπύρα. Δε θυμάμαι πόσες ωρες είχα να μιλήσω.Οταν εφτασα μπροστα στον περιπτερά ,αποφασισμενος για δανεικά,ενιωσα τα έλκη στο στομα  να με τραβαν και να με τσουζουν..Δεν ήθελα πλέον μπύρα.Κ ειχαν τελειωσει και τα τσιγάρα.Ο βραδυνος ανεμος  ηταν ζεστός.Απο καποιο μπαλκόνι ,μερικές αυταπάτες ακουγαν Μαλαμα και Παπακωνσταντίνου.Σε λιγο καιρο θα κανουν ποδήλατο,θα κοψουν το τσιγαρο και δε θα καταλαβαινουν τίποτα,δε θα θυμουνται τίποτα.Μια ασχετη στυση μου πε καλησπερα κ εφυγε κ αυτη,μολις τη κοιταξα σα να βλεπα ουφο.Ο Ιουλης αγαπαει να ασελγει στις αυταπάτες.Ο Ιουλης δε κάνει παρέα σ οσους δεν εχουν καμμια αυταπάτη....ουτε καν ετσω ,μια μικρη μικρη αυταπατη...

*nNoe*

7 Ιουλίου

Μεσημέρι ,12:42

                        *nNoe*

6 Iουλίου

Πρωινό.08:45

*nNoe*