Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Eικόνες που μιλάνε

Παράταξη δύσης,οργανωμένη αναρχία...
 
Φωτογραφία: Παράταξη δύσης,οργανωμένη αναρχία...;;

 Δεν ειναι παρά ότι βλέπεις,δε βλέπεις παρα οτι φαίνεται ,κ αυτό για λίγο,για πολύ λίγο....Τι λες? θα προλάβεις να μου χαρίσεις ένα χαμόγελο η ζητάω πολλα??

 Φωτογραφία: Δεν ειναι παρά ότι βλέπεις,δε βλέπεις παρα οτι φαίνεται ,κ αυτό για λίγο,για πολύ λίγο....Τι λες? θα προλάβεις να μου χαρίσεις ένα χαμόγελο η ζητάω πολλα??,
 "θα φύγω αλλά θα ζήσω όπως επέλεξα εγω....."

 Φωτογραφία: "θα φύγω αλλά θα ζήσω όπως επέλεξα εγω.....",,

 "...Να σε ξενερώσω?τα πνευμόνια σου ειναι....Το χρυσο? Α.....η ψυχή σου..."


 Φωτογραφία: "...Να σε ξενερώσω?τα πνευμόνια σου ειναι....Το χρυσο? Α.....η ψυχή σου..."//

 "..Μη φοβηθείς απ το πάθος,αγάπα τον θάνατο μεσα σου.Δεν εχεις αλλον απ αυτον."

 Φωτογραφία: "..Μη φοβηθείς απ το πάθος,αγάπα τον θάνατο μεσα σου.Δεν εχεις αλλον απ αυτον.",,

*nNoe*


Μασκα_Ζομπι

Στις κρίσεις σαν αυτές που δανύουμε,δείχνει ο καθένας σιγά σιγά το πραγματικό του πρόσωπο.

Θα το κανα να φαίνεται σαν μια μάσκα που φοράει ο καθένας και μέρα με τη μέρα αυτή αρχίζει να λιώνει αλλά αυτός που τη φοράει να μη το παίρνει χαμπάρι.Να κυκολοφορεί εκέι έξω και το προσωπό του να ναι αλλόκοτο.Μια μάσκα που θα λιώνει μέρα με τη μέρα ,θα τον έβαζα να βλέπει τα πρόσωπα των άλλων ,
να τα σχολιάζει,να γελάει,να τα κρίνει-κυρίως να τα κρίνει- αλλα να μη βλέπει το δικό του .Και να ναι έτσι μια κοινωνία σε σύγχηση γεμάτη τραγέλαφο .

Κάπου κάπου θα βαζα κ οσους πηραν πρέφα τι συμβαίνει.Θα τους ακολουθούσα με τη κάμερα.Το καλύτερο μου πλάνο θα ταν κάποιο δάκρυ τους .Και θα θελα να χα μια συλλογή απο τα δακρυά τους.Απ τα πρώτα πρώτα μέχρι τα πιο τελευταία.Να δειχνα τη λάσπη ,το χωμα και την οξίνη στα πρώτα δάκρυα και σιγα σιγά να καθαρίζουν απ ολα αυτά και να λάμπουν,Κ οσο λάμπουν τόσο να σωπαίνουν αυτοί ,τόσο να γίνονται αδιόρατοτοι μσασ αυτη τη κοινωνία.Και να κρύβονται για όσο ακομα θα φαίνονται.Να κρυβονται απ όλους.Και γύρω τους αυτό το πληθος με τις λιωμένες μάσκες .

Γύρω τους η άρνηση.η παρακμή,ο ξεπεσμός,το άκαιρο γέλιο,το ακαιρο Post <το ηλίθιο Like η ξετσίπωτη ξεδιαντροπιά στις σχέσεις.Διαπροσωπικές,επαγγελαμτικες,φιλικές.Εκει θα κανα παρτυ με τη κάμερα.Δε ξερω πως θα το κανα ,αλλα θα σπαγα το κεφάλι μου να το δειχνα με καποιο τρόπο.Καθε νύχτα θα δειχνα αδειους δρόμους και λιωμένα υπολέιματα απο μάσκες που τις παρασέρνει ο αγέρας. Καπου καπου θα βαζα να βρέχει.Μια βροχή τοξική.Οποιον ακουμπάει να τον καίει αλλά αυτός να μη μπορεί να καταλάβει τι τον καίει ,να τα υποψιάζεται όλα ,εκτός απο την βροχή.

Θα βαζα και την Ανοιξη μέσα.Με τα δοντάκια της.Τα δόντια της θα ταν τα ανθια απο τα πορτοκαλονερατζα και τις λεμονιές που εινα ετοιμα να ανοιξουν και ανοιγουν κάθε μέρα.Θα τρωγαν ψυχές ανθρωπων με λιωμένες μάσκες.Αυτες θα ταν το οξυγόνο τους και θα το αφαιρούσαν απο τους ανθρωπους.Τ αδεσποτα ,τους φτωχοδιαβολους μεταναστες τους αστεγους θα τους εβαζα κ αυτους να βλέπουν την κατάσταση και να μη κάνουν τίποτα.Να ναι οι μόνοι που βλεπουν τι πραγματικά γίνεται αλλά το μόνο που θα υπερασπίζονται θα ειναι η ταμπέλα τους.

Τίποτα αλλο.Δε ξερω πως θα το κλεινα.Εχω ενα θεμα με τα κλεισίματα ,με τα τελειώματα.Μπορει να φταίει και η δικιά μου μάσκα.Ενα κομμάτι της εχει εδω και μερες εχει λιώσει και εχει κολήσει πανω στα μάτια μου.....διάαολε σα ζόμπι ειμαι....







*nNoe*

"Θα προλάβουμε??

M ανυσηχεί ο τύπος που δουλεύει στο κοντινό γραφειο κηδειών.Την Παρασκευή που πέρναγα απ εξω το πρωί,καθόταν στη πολυθρόνα του μέσα στο σκοτεινό γραφείο,είχε το ένα μάτι του στη τηλεόραση ,το άλλο στο δρόμο.Τα μαλλιά του ήταν βρεγμένα και το παχύσαρκο προσωπό του είχε μια νεκρική ακαμψία.Παρ όλα αυτά κουνούσε το κεφάλι του μηχανικά πάνω κάτω.Ετσι όπως τον είχα δεί,μου ρθε στο μυαλό,οτι θα μπορούσε να σκέφτεται ένα πράγμα μόνο,και αυτο να το σκέφτεται συνέχεια και να το επαναλμβάνει ρυθμικά και μονότονα.:

"Αντε να δούμε κουφάλες,θα σας προλάβω ή θα με προλάβετε?Θα με θάψετε η θα σας θάψω?"

Σήμερα που πέρασα απο κει πάλι,ήταν στην ίδια στάση ακριβώς.Μα ακριβώς! Το ένα μάτι κοίταζε τη τηλέοραση,το άλλο τον δρόμο.Φορούσε τα ίδια ρούχα.Τα μαλλιά του ήταν ελαφρώς βρεγμένα και το παχύσαρκο προσωπό του είχε την ίδια ακαμψία και κουνιόταν πάνω κάτω μονότονα.Ακουσα επίσης πάλι την ίδια σκέψη:

"θα σας προλάβω κουφάλες ή θα με προλάβετε?θα σας θαψώ η θα με θάψετε?΄"

Μόλις προσπέρασα το γραφείο του,κοντοστάθηκα.Κάτι ήθελα να κάνω .Να τσεκάρω τι συμβαίνει.Εκανα το γύρο του τετραγώνου και ξαναπέρασα απο μπροστά.Ναι ,το ίδιο πράγμα.Ακριβώς το ίδιο.Δεν είχε μετακινηθεί καθόλου.Ιδια ματιά ,ίδια κίνηση του κεφαλιού.Στη πόρτα σταμάτησα και έκανα πως δένω τα παπούτσια μου.Οπως σηκώθηκα ξανακοίταξα.Τίποτα δεν είχε αλλάξει.Ηθελα να μπώ μέσα.Να προσπαθήσω να του μιλήσω.Να τσεκάρω τι συμβαίνει.Το μυαλό μου αντέδρασε.

-"δε πας καλα".Προχώρα να πας στη δουλεια σου.Συμπτωση ειναι.Μόλις ξύπνησε ο άνθρωπος.Ετυχε να τον δεις την ίδια ωρα ,ετυχε,όλα έτυχαν.Που ξέρεις τι προβλήματα έχει ο άνθρωπος?Νομιζεις ότι όλοι εχουν τα ίδια προβλήματα με σενα και νομίζεις πως τα δικά σου προβλήματα ειναι τα πιο σημαντικά του κόσμου?Προχώρα".

Δεν ηταν η πρώτη φορά που το μυαλό μου μου πήγαινε κόντρα.Η αληθεια είναι οτι δεν είχα απολύtως καμία όρεξη να παίξω ξύλο μαζί μου πρωινιάτικα κ αποφάσισα να συμμορφωθώ.

-"Θα φύγω" είπα,"αλλά δε δέχομαι αυτό που λες ,οτι είνα συμπτωση δλδ.Αυτός κάτι έχει.Καπως είναι.Κάτι κάνει."

-"Μαλακίες",μου απάντησα."Μια ζωη μαλακίες.Μια ζωη σενάρια.Βλέπεις κάτι και το κάνεις ιστορία.Ετσι και τις προάλλες.Ειδες μια φωτογραφία την γκόμενα και έβγαλες και συμπεράσματα ποιος ειναι αυτος που ειναι μαζι της ,ποσο καιρο τα χουνε τι ωρα τα φτιαξανε τα παντα..Προχώρα λεμε ,προχώρα.Σε βαρέθηκα.Αρωστάκι."

Δε πηγα πολύ μακριά.Στο επομενο στενό τον δρόμο μου έκοβε ένα σταματημένο ταξί.Μια κοπέλα μέσα κρατούσε με τα δυο της τα χέρια τα μαγουλά της ,τα ματια της ηταν γεμάτα δάκρυα ,και αυτή μονολογούσε ξανα και ξαν α και ξανα..:

.""παει ο πατερας μου ,παει ο πατέρας μου,πάει ο πατέρας μου".

-"Να δεις" λεω ,"που θα παει στο γραφείο κηδειών τώρα.

Εκατσα και περίμενα λιγα μέτρα παρακάτω.Η κοπέλα βγηκε απ το ταξι και πήγε πράγματι στο γραφείο κηδειών.Εκανα το γυρο ξανα δυο τετραγωνων αυτη τη φορα,και ξαναπέρασα μπορστα απο το μαγαζί.Το μυαλό μου έξυνε τ αρχίδια του .είχαμε τσακωθεί γερά ,πάλι.Τους ειδα να συζητάνε.Αυτος έμοιαζε κανονικός τώρα.Η κοπέλα σε άθλια κατάσταση.

-Ειδες ?επα στον ευατό μου?

-Να δω τι? ,μου απάντησε.

-Ειδες ρε?

-Τ αρχιδια μου είδα, ειπα.Θα πας στη δουλειά σημερα η θα πρεπει να βρουμε τον νεκρό πατερα να μιλησουμε μαζι του .να μας πει κ αυτος τν αποψη του?Αντε ρε μαλακα απο δω.Προχωραααααα

-Ξερεις ε?
-Τι ?
-Σε δεκα μερες κλεινουμε εικοσι χρονια σ αυτη τη δουλεια.
-Ε και ?Δε λες παλι καλα?
-ΔΕ ΛΕΩ ΤΙΠΟΤΑ.Λεω μονο αυτό.:Εικοσι χρόνια.θα προλάβουμε να ζήσουμε η όχι?
-Μαλακιες.
-Θα προλάβουμε να ζησουμε η οχι?
-Μαλακιες
-Θα προλαβουμε να ζησουμε η οχι?
...
-Θα προλάβουμε να ζησουμε η οχι?
-πφφ.......
-θΑ ΠΡΟΛΆΒΟΥΜΕ να ζησουμε ή οχι?
-...τςςςςς.....
-θα προλβαουμε να ζησουμε η οχι?
-..........
Θα προλάβουμε να ζησουμε η οχι??




*nNoe*

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Παρέλαση

Θα ΄βαζα τους φόβους να παρελάσουν.Τα σκοτεινά τάγματα των ασυνείδητων επιλογών.Τους τρόμους της άρνησης.Τις παραμορφωμένες λεγεώνες της συνειδητότητας.Σε πυκνούς σχηματισμούς με ομοιόμορφό βήμα ,κάτω απο παραγγέλματα δαιμόνων με τους ήχους απο εμβατήρια αγγέλων.Τα τανκς των ονείρων θα βαζα στη μέση,εσένα γυμνόστηθη να κοιτάς ίσα μπροστά χωρίς να γυρίσεις το κεφάλι,δίπλα τους εφιάλτες και παραδίπλα ένα τμήμα έφιππες μόρες σαν αμαζόνες να κρατάνε στα χέρια τους κεφάλια μικρών παιδιών.Στους ουρανούς θα πετάγανε άνθρωποι με κεφάλια αετών και θ ακουγόταν εκρήξεις οργής απο εκατομμυρια κανόνια προσωπικων χρεοκωπιών.Θα στεκόμουν σαν επίσημος στη παρέλαση της ψυχής μου ,θα χαιρετούσα στρατιωτικά,θα χόρευα στην εξέδρα μου,θα στηνα πανυγήρι τρελό,θ αφόπλιζα τους σωματοφυλακές μου,κ ύστερα εκτεθειμένος μόνο στην ψυχή μου κ ανίκητος απο κάθε αλλη απειλή,θα κινούσα για τη μάχη της ζωής μου. Δε θα ξανάκανα παρέλαση.Δυο τελετές θα μου απέμειναν μόνο σε μια και μόνη τελετουργία .Αυτη της ένωσης και της αφάνισης

.


*nNoe*

Πατριδα









Πατρίδα είναι τα μάτια σου.Τα χώματα που κυλίστηκες.Τα νερά που σε θυμούνται.Πατρίδα είναι τα αιματά σου ,οι φόβοι σου και οι μικρές σου χαρές.Πατρίδα είναι οι αυταπάτες σου,η μοναξιά σου,όλα όσα κατάλαβες κ όλα όσα σου κρύβονται και σε καλούν να τα κυνηγήσεις σε μαύρες θαλασσινές σπηλιές.

Πατρίδα είναι οι επιλογές σου οι συνειδητές ,αυτές που τολμούν να συγκρουστούν μ ότι μέσα σου δεν βολεύεται.Δυο λεπτά ,είναι η πατρίδα σου ,δυο λεπτά και μια στιγμή ,μερικά δευτερόλεπτα είναι,όσο κρατάει ένα όνειρο που σε χρειάζεται.Πατρίδα .ειναι οταν δίνεις και τα τελευταία σου κέρματα σ όσους δεν έχουν.Οταν λες ΝΑΙ σ ποιον σε χρειάζεται χωρις να κοιτάξεις χρωμα,σημαία,ψυχή.Κάθε μέρα παρελαυνεις για αυτη τη πατρίδα.Καθε μέρα.Αργία δεν έχει,καθημερινη δεν είναι,σχόλη δεν την κάνεις,ούτε στ αζήτητα την πετάς.Και αν δεν μπορείς να της γελάσεις ,τότε της δακρύζεις ,της φωνάζεις,της σιωπάς,της κρατάς μούτρα ,και τη βρίζεις και παρακαλάς να σκούσει το σ αγαπώ σου μεσα απο τα βρισιδια σου.

Πατρίδα ,είναι οι δρόμοι σου,τα μικρα στενά που βρέθηκες κρεμασμένος σαν απουσία στον στύλο με το πορτοκαλι φως, και οι μεγάλοι λεωφόροι που σ έχασαν σ ενα ποιημα της Γωγου.Πατρίδα είναι που έβαψες ένα καράβι για μια αγάπη σου ,που η ίδια δεν σ αγαπούσε.Πατρίδα ειναι αυτο που αγαπάς χωρις να ξετάζεις αν αυτό σ αγαπάει.Πατρίδα ειναι η μοναξιά και ο θάνατος που ζει για σένα και που χωρις αυτον δε θα υπηρχες .Γιαυτη τη πατρίδα,ναι...τα δίνεις όλα.Ολα ομως,Οσα εχεις και δεν εχεις..

( photo,αποψινη Το φεγγαρι πανω απο την Πατησίων)








Φωτογραφία: Πατριδα

Πατρίδα είναι τα μάτια σου.Τα χώματα που κυλίστηκες.Τα νερά που σε θυμούνται.Πατρίδα είναι τα αιματά σου ,οι φόβοι σου και οι μικρές σου χαρές.Πατρίδα είναι οι αυταπάτες σου,η μοναξιά σου,όλα όσα κατάλαβες κ όλα όσα σου κρύβονται και σε καλούν να τα κυνηγήσεις σε μαύρες θαλασσινές σπηλιές.

Πατρίδα είναι οι επιλογές σου οι συνειδητές ,αυτές που τολμούν να συγκρουστούν μ ότι μέσα σου δεν βολεύεται.Δυο λεπτά ,είναι η πατρίδα σου ,δυο λεπτά και μια στιγμή ,μερικά δευτερόλεπτα είναι,όσο κρατάει ένα όνειρο που σε χρειάζεται.Πατρίδα .ειναι οταν δίνεις και τα τελευταία σου κέρματα σ όσους δεν έχουν.Οταν λες ΝΑΙ σ ποιον σε χρειάζεται χωρις να κοιτάξεις χρωμα,σημαία,ψυχή.Κάθε μέρα παρελαυνεις για αυτη τη πατρίδα.Καθε μέρα.Αργία δεν έχει,καθημερινη δεν είναι,σχόλη δεν την κάνεις,ούτε στ αζήτητα την πετάς.Και αν δεν μπορείς να της γελάσεις ,τότε της δακρύζεις ,της φωνάζεις,της σιωπάς,της κρατάς μούτρα ,και τη βρίζεις και παρακαλάς να σκούσει το σ αγαπώ σου μεσα απο τα βρισιδια σου.

Πατρίδα ,είναι οι δρόμοι σου,τα μικρα στενά που βρέθηκες κρεμασμένος σαν απουσία στον στύλο με το πορτοκαλι φως,  και οι μεγάλοι λεωφόροι που σ έχασαν σ ενα ποιημα της Γωγου.Πατρίδα είναι που έβαψες ένα καράβι για μια αγάπη σου ,που η ίδια δεν σ αγαπούσε.Πατρίδα ειναι αυτο που αγαπάς χωρις να ξετάζεις αν αυτό σ αγαπάει.Πατρίδα ειναι η μοναξιά και ο θάνατος που ζει για σένα και που χωρις αυτον δε θα υπηρχες .Γιαυτη τη πατρίδα,ναι...τα δίνεις όλα.Ολα ομως,Οσα εχεις και δεν εχεις..

( photo,αποψινη Το φεγγαρι πανω απο την Πατησίων)

*nNoe*

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Η μερα μου (βίντεο)

Η χτεσινη μέρα στον ουρανό μου.

"Τι μας φταίει ο χρόνος,
Αιωρείται πάνω απ' την παράσταση.
Και μια ζωή
Χωράει σε μία στιγμή μικρή.
Τι μας φταίει ο χρόνος,
Προχωράει και στήνει μια κατάσταση.
Κι εμείς εδώ.
Οι Αναστημένοι κι οι Νεκροί..."




*nNoe*

24 Μαρτη.


  1.  Φωτογραφία: 24 Μαρτη.

Πρωινός καφές στη βεράντα.Με τις σημαίες της Κυψέλης ν ανεμίζουν μια ηλιόχαρη 25η Μάρτη.Ν ανεμίζουν και να τινάζουν απο πάνω τους  τα τρίμματα και και κρίμματα μας ζωής.Να με θυμάσαι γνέφει ο ήλιος πάνω στο γαλάζιο,θα σε ξεχάσω αποκρίνεται το πιο φωτεινό λευκό.Ενα τσιγάρο φτιαγμένο με οτι απέμεινε απ τον καπνό μιας άρνησης που συμφώνησε σιωπηλά να καεί ολόκληρη για χάρη μιας κάποιας πατρίδας.Την ίδιας που σήκωνε τον πατέρα να πάει στο εργοστάσιο τα χαράματα,της ίδιας που βούταγε τη μάνα στις τουαλέτες των Κυριών,της μονιμης κρίσης των υπογείων ,των κουτουκιών κ ενός χασάπικου που αργοσάλευε τα πόδια του πανω στα τζαμια απ τις σπασμένες τζαμαρίες της Λεωφόρου.

Χρόνια τώρα υφαίνεις μια σημαία δικιά σου,χρόνια την ανεμίζεις τις νυχτιές,ψημένη στους Γενάρηδες και τυς Ιουνηδες στις βροχες τα χιονια και τη σκόνη. Θα τη στήσεις σ ενα οδόφραγμα ,έτσι έλεγες.Οδόφραγμα ψηλό σα βουνό ,απο φωτογραφίες,θύμησες,παραμύθια,αυταπάτες,καλωσύνες  ενοχικούς έρωτες,πολέμους άδικους,ήττες που σε χρέωναν ,νίκες που σε ξαναχρέωναν,μια ζωή που σου τη χρεωσαν και αυτη.Θα τη στησεις σαν πίστωση για μια μάχη που το ξερες πως θα ρχόταν κάποτε.Και θα την έδινες ακομα και αν κατέβαινες μόνος σου στο δρόμο.....

Κουράστηκες απο τις επετείους.Καιρός μάτια μου να κάνουμε μια δικιά μας επέτειο,καιρος να δούμε τους συντρόφους μας τους πραγματικούς,καιρός να γιορτασουμε κ εμεις μια δικια μας μαχη.Πες μου για τη σημαια μας.

Κόκκινη για τη ζωη και το πάθος.Μαυρη για τον θάνατο που ζει μέσα μας.


    Πρωινός καφές στη βεράντα.Με τις σημαίες της Κυψέλης ν ανεμίζουν μια ηλιόχαρη 25η Μάρτη.Ν ανεμίζουν και να τινάζουν απο πάνω τους τα τρίμματα και και κρίμματα μας ζωής.Να με θυμάσαι γνέφει ο ήλιος πάνω στο γαλάζιο,θα σε ξεχάσω αποκρίνεται το πιο φωτεινό λευκό.Ενα τσιγάρο φτιαγμένο με οτι απέμεινε απ τον καπνό μιας άρνησης που συμφώνησε σιωπηλά να καεί ολόκληρη για χάρη μιας κάποιας πατρίδας.Την ίδιας που σήκωνε τον πατέρα να πάει στο εργοστάσιο τα χαράματα,της ίδιας που βούταγε τη μάνα στις τουαλέτες των Κυριών,της μονιμης κρίσης των υπογείων ,των κουτουκιών κ ενός χασάπικου που αργοσάλευε τα πόδια του πανω στα τζαμια απ τις σπασμένες τζαμαρίες της Λεωφόρου.

    Χρόνια τώρα υφαίνεις μια σημαία δικιά σου,χρόνια την ανεμίζεις τις νυχτιές,ψημένη στους Γενάρηδες και τυς Ιουνηδες στις βροχες τα χιονια και τη σκόνη. Θα τη στήσεις σ ενα οδόφραγμα ,έτσι έλεγες.Οδόφραγμα ψηλό σα βουνό ,απο φωτογραφίες,θύμησες,παραμύθια,αυταπάτες,καλωσύνες ενοχικούς έρωτες,πολέμους άδικους,ήττες που σε χρέωναν ,νίκες που σε ξαναχρέωναν,μια ζωή που σου τη χρεωσαν και αυτη.Θα τη στησεις σαν πίστωση για μια μάχη που το ξερες πως θα ρχόταν κάποτε.Και θα την έδινες ακομα και αν κατέβαινες μόνος σου στο δρόμο.....

    Κουράστηκες απο τις επετείους.Καιρός μάτια μου να κάνουμε μια δικιά μας επέτειο,καιρος να δούμε τους συντρόφους μας τους πραγματικούς,καιρός να γιορτασουμε κ εμεις μια δικια μας μαχη.Πες μου για τη σημαια μας.

    Κόκκινη για τη ζωη και το πάθος.Μαυρη για τον θάνατο που ζει μέσα μας.
     
    * nNoe*

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Ποιος θα βγει μπροστα?

Ποιος θα βγεί μπροστά? Οι νέοι αναγκαστικά.Οι νέοι που δεν έχουν ακόμα φθαρεί.Που δεν έζησαν τα χρόνια της πλαστικής ευδαιμονίας.Που δεν πρόλαβαν να βολευτούν.Που θα νιώσουν την αντίφαση μέσα τους τόσο άγρια που θα θελήσουν να την εξομαλύνουν.Και οι ποιητές,και οι καλλιτέχνες ίσως,όχι όλοι μα κάμποσοι.Αφανείς ,που όμως κρατάνε ανοιχτούς τους δρόμους έκφρασης της ανθρωπινης ύπαρξης.Οχι οι εργάτες.Οχι οι υπαλληλοι,όχι οι άνεργοι.Οσα εκατομμυρια και αν είναι.Οσο εξευτελισμό και να υποστούν.Τις νύχτες νιωθω πιο εντονα απο ποτέ΄πόσο νεκρή είναι η ψυχή της πόλης.Περπατας και το νιωθεις σ ολο το κέντρο.Λες και έχουν φυγει ολοι.Αχνα.Εξευτελεισμος.Πανικός.Φόβος.Παραιτηση.Αγνοια.Ημιμάθεια .Αναρθρες κραυγές.
Οι νέοι ειναι οι ελπίδα.Ποσο απιστευτη συπμπτωση τελικα η πρωιμη εκρηξη του 2008/Η μηπως δεν ηταν?Καθε μερα αδυνατω να πιστεψω στη συμπτωση....
*nNoe*

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

12 του Μάρτη

Πρωινός ουρανός


 Πρωινή συνομιλία στα σύρματα



 Μπορει να μην ηταν 12,μπορει να ταν 16,μπορει να μην ηταν καν τραινο,μπορεί να ταν καράβι.Και το χιόνι να χε σταματήσει μόλις τη προηγούμενη μέρα.Η ζωη περίμενε στην άκρη πάντως ξεχασμένη στην άκρη κ οταν τη βρήκες ξανά ,δε σε θυμόταν καθόλου.Κ αρχισες ξανά τη γνωριμιά απ την αρχή.Οσο για κείνη...που αγαπουσαμε τα ιδια τραγούδια,ισως και να τ αγαπάμε ακόμα,ποιος ξέρει.....





*nNoe*

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Σάββατο απόγευμα

Η Αθήνα με το Λυκαβητό της και την Ακρόπολη απο την κορφή του λόφου του Στρέφη ,το απόγευμα του Σαββάτου 2 Μαρτη 2013
















 Λ.Αλεξάνδρας :"Ζωη που είσαι?
                         "Ποτε εδω,πότε εκεί..."


*nNoe*

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...